Mikal Cronin - Seeker
Merge Records
Als 'MCIII' een zomerplaat is, dan is 'Seeker' een album dat bij de herfst past. Mikal Cronin verlegt hier zijn seizoensgrenzen.
En toch is er die aansluiting met de vorige plaat. Want opener Shelter staat bol van de strijkers, die ook op 'MCIII' prominent aanwezig zijn. Maar het gevoel is helemaal anders. En dat hoor je. Dat hoor je aan de percussie waarmee het nummer opent, aangevuld met bas en synth. Dat hoor je aan de melancholische violen. En dat hoor je aan Mikal Cronin zelf, die op zoek gaat naar antwoorden, want “The seeker always finds some answer”. Maar uiteindelijk heeft hij gewoon een schuilplaats nodig, zoals The Stones daar ooit ook al naar op zoek waren.
Dat onrustige gevoel, dat in Shelter zit, geraak je eigenlijk de hele plaat niet meer kwijt. Cronin gaf zelf al aan dat hij zoekende was op deze plaat. Goede liedjes heeft hij in elk geval wel gevonden. Want ook Show Me is raak. Alleen is dit meer de bedachtzame Cronin dan de happy Cronin van de vorige plaat. En van garagerock is hoe langer hoe minder sprake. Hoewel het ons alvast zou verwonderen, als daar op het podium geen sporen meer van terug te vinden zouden zijn. Hoe dan ook is Mikal Cronin meer en meer bezig zich een heel eigen identiteit aan te meten, verder en verder weg van leermeester Ty Segall, zelfs al wordt hij op deze plaat nog steeds door de Ty Segall Band geruggesteund.
En hoe ver dat afstand nemen precies gaat, hoor je nog het best in het bijzonder kale Sold, waarin Cronin zijn ziel helemaal bloot legt en (aanvankelijk) enkel met een droge piano een schitterende ballade brengt. Het deed ons denken aan John Cale's 'Music For A New Society'. Maar dan breekt de song open als een wolkbreuk om nog mooier te worden en uiteindelijk opnieuw te sterven op de toetsen van die eenzame piano. Een soortgelijk principe, maar dan opgebouwd rond de gitaar wordt gehanteerd in het even mooie Lost A Year, dat je aan het einde van dat nummer toch weer op de verkeerde voet zet.
Met I've Got Reason sluipt er dan toch enige Beatlesque rock in deze plaat. En het resultaat mag er meteen zijn. Het riffje is rauw en puntig en geeft het lied extra pit. Als het refrein dan ingezet wordt, breekt ook Cronins stem uit het gareel. Nee, de man heeft het rocken nog niet verleerd. En de woede, die ook in de zang zit, is de uitgelezen motor daarvoor.
En toch ademen al deze songs Mikal Cronin. Neem nu het marsachtige door de snaredrum gedragen Guardian Well met die al even atypische countrymondharmonica. Die melodie is honderd procent Cronin en als je die stemintonatie er dan bijneemt, is het helemaal rond. Ook de akoestische afsluiter onderstreept dat. Het is iets dat we van hem nog niet gehoord hebben en toch klopt het. Je voelt dat hij andere wegen zoekt, maar zichzelf verloochenen kan hij niet.
Cronin is op zoek naar de indiepophemel en moet daarvoor door het vagevuur. Hij probeert dingen uit – zie (of eerder: hoor) ook de blazers op onder meer Lost A Year – en ontdekt dat hij ook daarmee overweg kan. 'Seeker' was een sprong in het duister, maar risico nemen kan duidelijk ook lonen.