Mikael Åkerfeldt - Clark – Soundtrack from the Netflix Series
InsideOut Music
Het zal fans van progressieve metal niet hoeven te verbazen dat Opeth zanger Mikael Åkerfeldt serieuze kaas gegeten heeft van muziek componeren. Als je dan nog weet dat de man tien jaar geleden met Steven “Porcupine Tree” Wilson de gelegenheidsband Storm Of Corrosion oprichtte, zit je helemaal aan de top van theatrale, orkestrale en experimentele rockmuziek. Vandaar dat het ook geen slecht plan was van de landgenoot en programmamaker van de zesdelinge Netflix serie ‘Clark’, Jonas Åkerlund om dit Zweeds muzikaal genie te vragen hen van een soundtrack te voorzien. Iets wat leidde tot een magnum opus met meer dan dertig tracks / episodes en waarin elke vorm van rock, metal of gitaarwerk zo goed als verdwenen is.
Wat je dus krijgt is veel. Heeeeeeel veel. Veel klassieke stukken en filmische sfeerprenten, maar ook 70’s fusionrock, ambient, latenight jazz, ambient, funk … voldoende om vierendertig keer op rij iets nieuws te brengen. Weliswaar telkens maar met een duurtijd van zo’n twee minuten, wat logisch is voor muziek die bij een beeldverhaal hoort.
En dat geeft aan hoe waanzinnig getalenteerd Åkerfeldt is. Want in plaats van in te spelen op spanning en misdaad die inherent is bij het bizarre verhaal van Clark Olofsson (de omstreden historische misdadiger die inspiratie vormde voor het bekende “Stockholm syndroom”, waarrond deze Netflix reeks is opgebouwd), kiest de componist voor duistere, sfeervolle muziek met onderhuidse emoties. Waar drama eerder mysterie wordt en een ogenschijnlijk spannend leven in weemoedige en zelfs wat introverte stukken wordt omgezet. Muziek die sowieso past bij de zwartwit prenten of vele sombere beelden in de reeks zelf.
Wat zoveel betekent dat deze soundtrack, die toch voor driekwart uit klassieke stukken staat, zeker ook te smaken valt voor mensen die niet vertrouwd zijn met deze filmreeks of ander werk van Mikael Åkerfeldt. Je krijgt gewoon een cadeau van softe, melodieus vlotte sfeermuziek. Vaak hedendaags, maar soms ook met een stevige voet enkele decennia terug met golden sixties fluitjes, harpspel of intieme pianocomposities. Vaak spitsvondig, zoals een paar virtuoze gitaar- of Rhodes jams en freestyle sessies. Soms glorieus, als enkele Hans Zimmer-achtige symfonieën. En soms ook een beetje klef. Want dat vinden we Rags To Riches wel: een soort van instrumentale stationslounge versie van Lionel Richie zijn Hello. Zelfde verhaal voor de drie tracks tegen het einde aan dat de componist toch even zijn zangmicro neemt – tenzij je écht wil weten hoe een Måndag i Stockholm verloopt.
Desalniettemin is dit over de grote lijn een prima soundtrack. Met veel respect voor de componist. En de vele muzikanten natuurlijk die achter de schermen mee mochten doen.