Migos - Culture II
Capitol Records
Vierentwintig nummers; zo volgepropt is het nieuwe album van Migos, dat we in een uur en vijfenveertig minuten hebben doorworsteld. Een zware opgave, laat ons wel wezen. Al zeker omdat alle vierentwintig nummers nagenoeg hetzelfde klinken.
Voor u aan een boze tirade begint: neen, wij vinden het Amerikaanse hiphoptrio niet slecht. Integendeel, op ‘Culture’, de voorganger van de nieuwe plaat, bewezen ze dat ze met hun muziek wel degelijk hoge toppen konden scheren. Die plaat was baanbrekend. Niet alleen palmden ze er de urban hitlijsten volledig mee in - Bad & Boujee is intussen een vaste waarde op elk degelijk hiphopfeest - ze schoven er ook hun quantity above quality-attitude mee opzij. En dat was wel een verademing. Geen fillertracks, geen saaie intermezzo’s, gewoon snoeiharde beuknummers in de typische Migos-stijl.
Bij de aankondiging van een opvolger waren onze verwachtingen natuurlijk hoog. Nog een beetje meer verfijning en gewoon een klein snufje excellentie en het zou alweer een fantastisch album worden. Maar nee, dat bleek te veel gevraagd. In plaats daarvan besloot het trio vierentwintig nummers op één plaat te persen. Op zich is daar niets mis mee, zolang er voldoende dynamiek en variatie in zit, maar laat dat nu net zijn waar Migos níét voor staat. Zowel vocaal als instrumentaal (en ja, ook lyrisch) vervalt het trio voortdurend in hetzelfde saaie en eentonige patroon. Dat is altijd zo geweest. Dan zou je toch wel moeten weten dat je geen vierentwintig nummers op één album moet proppen.
Eigenlijk hadden we het kunnen zien aankomen. ‘Culture II’ komt nauwelijks een jaar na de release van ‘Culture’; een ongelooflijk korte tijdspanne, zeker voor zoveel nummers. Dan heb je gewoonweg geen tijd voor creativiteit. Uit de vierentwintig nummers zijn er slechts een viertal origineel en innovatief. Made Men is er één van. Heerlijk hoe die passionele piano voortdrijft over heel het nummer zonder ook maar één keer te gaan vervelen. Ook Notice Me (met homie Post Malone) is een verdomd goed nummer, dat bijna een onthaastende werking heeft. En dan is er natuurlijk nog dat ene allesverwoestende schijfje met Cardi B en Nicki Minaj: Motorsport. Damn, wat een knaller.
Maar daarmee zijn we ook wel uitgepraat. Voor de rest lijkt de plaat gewoon een bepaald algoritme te volgen. Zelfs instrumentale fantasietjes komen er nauwelijks aan te pas. Om nog maar te zwijgen over de moeite die ze in lyrics steken (kijk maar eens naar die van Gang Gang, dan weet je genoeg). Doodzonde is dat. Zeker als je weet dat de bovengenoemde, goede tracks allemaal op disc twee staan. Een hele disc lang hebben we dus een geeuw moeten onderdrukken en de ogen moeten opensperren om toch maar niet in te dommelen. Dat is jammer, want Migos kán het wel, maar willen, dat is een andere vraag. Met dit erbarmelijk album als resultaat.
Op zondag 8 juli kan je Migos aan het werk zien op Les Ardentes.