Midas Fall - The Menagerie Inside

Monotreme Records

Het klinkt herkenbaar, en toch weer helemaal niet. Midas Fall heeft zichzelf een plek veroverd op de scheidingslijn tussen gothic, postrock en vrouwenmetal en speelt die troeven op zijn derde plaat ‘The Menagerie Inside’ ten volle uit. Krachtig maar broos, daar gaat het om.

The Menagerie Inside



Dit kwartet met Schotse roots kent in elk geval wat van dramatiek. Daar zit natuurlijk de erg penetrante, zweverige sirenezang van Heaton Burn voor iets tussen. In een omgeving van opklimmende gitaarpartijen en zinderende echo’s, wentelt zij zich als een hoge oppergodin met haar indrukwekkende altklanken en wanhopige vocale uithalen.

Daar houdt het niet mee op. Het is echter de mooie subtiliteit in de instrumentale opbouw, die Midas Fall kenmerkt. De hoge gitaartremelo’s in Tramadol Baby die met de diepe spacesynthesisertoetsen in dialoog gaan, de epische shoegazegitaren die vaak gesust worden door droog en traag rollende drums en extra kleur krijgen door akoestisch snaargetokkel. In het wat meer intieme, melancholische Counting Colours gaat het om een samenspel van die akoestische gitaar en een slepende cello. Even later mogen daar statische drums en een klagende viool bij om een mooi neoromantisch kader neer te zetten.

Toegegeven, de band houdt wel heel erg hard van Evanescence- dramatiek en fantasy-beelden: de tweespalt tussen een mooi feeërieke zang en de boze demonen van gitaarmonsters die de aanval inzetten. De strijd tussen licht en donker. Die diepe, zinderende gitaartunnels die postrock typeren, worden telkens opnieuw opgeworpen als een soort van sonische wall of sound, in de hoogte klimmend om gevoelens van valse hoop op te werpen. Helemaal gek wordt het wanneer in dit etherische geheel de frontdame besluit achter de piano plaats te nemen om te trachten het geheel bekrompen te bekrachtigen met wippende akkoorden.

Het moet de opdracht zijn om door dit masker heen te kijken en te focussen op de subtiele flinterelektronica, de mooi tegendraads rollende drumpartijen en de kleurrijke melodieuze thema’s die het kwartet telkens vindt. Sta niet stil bij de wat kleffe liefdesteksten en de zoveelste geforceerde wanhoopskreet die daarmee gepaard gaat. Dit album bevat voldoende momenten waarin de harmonie tussen de verschillende partijen daadwerkelijk tot een unieke symbiose leidt.

‘The Menagerie Inside’ balanceert niet enkel tussen stijlen, de plaat wankelt ook tussen “overtuigend” en “overdreven”. Er is natuurlijk sowieso een publiek voor vrouwelijke gothicmetal en de daarmee gepaard gaande theatrale emotionaliteit. Midas Fall bewijst echter over de nodige subtiliteit en elegantie te beschikken om dit veel bewandelde pad achter zich te laten, zoals de eb- en vloedstructuur in een fonkelend Circus Performer bewijst. Enkel al de fantastische hoes van dit album verdient beter. Positief samengevat: de band heeft de nodige ruimte gelaten voor verbetering.

10 november 2015
Johan Giglot