Michael Shaw - He Rode On
Eigen beheer
Het wordt niet meer counry & western dan dit. En dan bedoelen we het soort dat je voornamelijk in honky tonk bars doorheen zo'n dertien staten van de V.S. kan horen, meer specifiek in Alabama, Alaska, Arkansas, Idaho, New Hampshire, Nebraska, Ohio, Pennsylvania, Utah, Virginia, West Virginia, en Wisconsin waar deze muziek het meest populaire genre is. Nope, dat is het niet in Colorado (indie), Kansas (metal), Kentucky (classic rock), Montana (alternative) noch Texas (latin), al zou je dit wel verwachten.
Maar goed, wat maakt deze man dan zo speciaal? Uniek of origineel klinkt hij namelijk niet. Doorheen zijn songs hoor je de geschiedenis van wat je als outlaw country zou kunnen omschrijven, met founding fathers als Waylon Jennings en Willie Nelson. Anderzijds hoor je ook invloeden uit rockabilly, iets waar o.a. Dwight Yoakam binnen country een soort patent op had.
Doorheen de tien songs hoor je afwisselend het gebruik van de zo gekende instrumenten binnen het genre, met name de fiddles, piano en lap steel gitaar. De teksten gaan over hard talking dudes, sons of bitches, whiskey, cowboy hats & boots, fast women & thoroughbreads ...
En dat is dan nog maar het eerste nummer. Daarnaast laat Shaw ook graag de elektrische gitaar janken, iets wat héél erg typisch was voor outlaw country en het establishment in Nashville tegen de borst stootte, naast die lyrics natuurlijk die verre van braaf waren. "I got back on the bottle and every whore in town."
Neen, de grote sterkte van Shaw is dat hij het gevoel en de warmte van albums uit de jaren zestig en zeventig weet te capteren door alle muzikanten samen in dezelfde ruimte te plaatsen en 'He Rode On' geheel live op te nemen. Hierdoor spatten de nummers echt wel uit je speakers, van uptempo honky tonk stomper Cowboy Boots and a Little Country Dress (incl. een stukje jodelen) en flatout rock-'n-roll in Stick A Fork in It ('I get more love from a freezer') over de midtempo opener Bad Honky Tonker tot een kampvuurballad als Huckleberry Wine. Het afsluitende titelnummer wijkt door zijn ingetogenheid en somberheid wat af van de rest, maar is dan ook een prachtig slotstuk van een grotendeels uiterst plezante plaat met enkel oprechte, authentieke nummers.