Michael Nau - Some Twist

Full Time Hobby

Bezig bijtje, de frontman van de indiefolkband Cotton Jones uit Maryland. Goed tien maanden na het uitgeven van zijn positief onthaald, moody debuut ‘Mowing’ komt Michael Nau al af met een opvolger. ‘Some Twist’ lijkt, net als zijn voorganger, ook nog een beetje op een muzikale speurtocht, maar wel eentje met de juiste sfeer en gemoedstoestand.

Je kan het niet ontkennen. De positieve vibes waarmee de ijverige songsmid hier komt aandraven in openingstrack Good Thing zijn dermate verslavend, dat het tijdens het verdere verloop van dit album al niet meer fout kan gaan. Die strelende, warme stem, vrolijke melodie en dat badje van zachte elektronica klinken ontroerend mooi samen. De troubadour van het optimisme presenteert muziek met een hart, moodmuziek waarin zachte drums, gemoedelijke bas, pedalsteelgitaar, piano en vederlichte zweefklanken elkaar als goede vrienden omarmen.

Helaas duren mooie liedjes niet eindeloos lang. De volgende twee songs die deze bard des levens voorschotelt, kennen een gelijkaardige kracht waarmee de luisteraar moeiteloos aan Michael Nau zijn lippen blijft kleven. Maar op één of andere manier cijfert de zanger zichzelf vocaal meer en meer weg om zich in te laten met instrumentale probeersels. Ongedwongen hoor; want een tikkeltje blues, slidegitaar en hobbelende ritmiek in How You’re So For Real mogen natuurlijk; of zo’n lekkere jarenzestigballroomgroove waarin de Amerikaan zich als een echte crooner ontpopt in het vlotte Scumways. Aardig.

Maar ook niet echt veel meer dan dat. Het vlammetje sputtert wat. Michael Nau lijkt niet echt te kunnen kiezen of hij nu instrumenten of zang voorop stelt en dat mondt uit in wat neuzelende tracks waarin het eindeloos wachten is op een doorbraak, een melodie, een “aha”. Mogen we dit misschien “luiheidsmuziek” noemen? Zorgeloos en ongedwongen, om het wat vriendelijker te verwoorden. Op het einde van dit album lijkt de man zijn Dollarcent wat te vallen en grijpt hij naar meer krachtige gitaarsolo’s of zelfs een nogal spichtige, onstuimige baritonsax. Maar als hij in Done Wonder herhaaldelijk “These are the highlights” opwerpt, vragen we toch een beetje af waar die hoogtepunten dan wel verscholen zitten. Och ja. In de openingstrack natuurlijk. Want die herhalen we met alle plezier toch nog een keertje of tien.