Michael Chapman - True North

Paradise Of Bachelors

True North

Michael Chapman is niet aan zijn proefstuk toe. Na ‘50’ is er nu ‘True North’, een plaat met een selectie van zijn somberste nummers, aangevuld met enkele nieuwe singles. Chapman klonk nog nooit zo roestig.

 

Michael Chapman is niet van de minste. Al sinds 1966 is de iconische folkzanger actief. En hij bracht in die tijd ruim veertig albums uit. In januari vierde hij nog zijn achtenzeventigste verjaardag, maar het rustiger aan doen, dat is niet aan de orde. Dat maakt hij klaar en duidelijk met zijn ‘True North’, een plaat die gedrenkt is in zelfreflectie.

‘True North’ is een minimalistische en melancholische plaat die terugblikt op zijn verleden en familie en uitweidt over sterfelijkheid en ouder worden. Daarbij wordt hij ondersteunt door oude knarren als Steve Gunn (productie, gitaar), Bridget St John en B.J. Cole, maar evengoed door de jonge, getalenteerde celliste Sarah Smout. Het zijn vooral die laatste twee die erin slagen om de plaat extra somber te doen klinken.

Valt op te merken: het overgrote deel van de plaat is gerecycleerd. Van de elf composities zijn er slechts vier helemaal nieuw. Desondanks weet Chapman het interessant te houden. Dat is te danken aan de (kleine) aanpassingen die werden uitgevoerd – zo werd het oorspronkelijk instrumentale Vanity & Pride voorzien van tekst – maar in nog grotere mate aan de bijna tastbare dynamiek tussen de meewerkende artiesten.

Dat gezegd zijnde kunnen we ook nog stellen dat de nieuwe nummers van uitstekend niveau zijn. Opener It’s Too Late is fantastisch, met uitstekende instrumentale arrangementen en een melancholisch gitaarrefrein dat de sombere lyrics (“I never knew I wanted you until it was too late”) ondersteunt. Ook het nieuwe, instrumentale nummer Eleutheria, met schitterend werk van Cole op de pedalsteelgitaar, klinkt top en komt als welkome gast tussen die druipende melancholie.

‘True North’ is simplistisch, maar staat vol krachtige nummers. De akoestische gitaar, die het centrum vormt van de plaat, wordt ondersteund door het puike spel van een klein arsenaal aan gastartiesten en resulteert zo in een nederige plaat die even roestig en authentiek klinkt als Chapmans eigen stem.

5 april 2019
Jeroen Poelmans