Mew - +-

Pias

Lange tijd was Mew onze favoriete Pokémon, maar sinds we een jaar of acht geleden het geweldige 'Frengers' ontdekten heeft dat drieletterwoord een hele andere betekenis gekregen. Het beste, nog behoorlijk onontgonnen, Deense exportproduct heeft een dijk van een nieuwe plaat klaar. Mew brengt op dit album bombast waar Muse het benauwd van zou krijgen, om een paar tellen later het rempedaal in te duwen en de breekbare stem van zanger Jonas Bjerre alle vrijheid te gunnen.

't Zijn altijd vreemde jongens geweest. Wel ambitieus, maar niet bereid om in te boeten op hun kenmerkende elementen. We hebben zes jaar moeten wachten op een nieuw album. De vorige had een titel die je niet kan uitspreken zonder tussendoor een paar keer adem te halen (vooruit dan maar, hier gaan we: 'No More Stories Are Told Today. I'm Sorry. They Washed Away. No More Stories. The World Is Grey. I'm Tired. Let's Wash Away'), en stond bol van de experimenten, het ene al meer geslaagd dan het andere.

Op '+ -' is de drang van Mew om onbereden paden te ontdekken geenszins verdwenen, maar het album klinkt meer als één coherent geheel, waarbij de songs op zich voldoende ruimte krijgen om te ademen. Die houden het midden tussen shoegaze, progrock en indiepop.

Opener Satellites bevat meteen het hele DNA van deze band. De beginfase baadt in een mysterieuze, naar ruimtevaart refererende sfeer en langzaamaan voel je de typerende gitaarbombast opborrelen. En zoals altijd nemen ze hun tijd: Satellites klokt af op zes minuten; met de broeierige, heroïsche soundscape Rows ben je zelfs elf minuten zoet. En toch gaat de plaat zelden vervelen. Ook op hun zesde plaat weten deze Denen hoe ze hun droompop net genoeg pop moeten laten klinken. Interview The Girls heeft het bloedmooie refrein als typerend Mew-element. Voor beukende gitaarriffs moet je dan weer bij Witness zijn.

Ook de gasten maken het album interessant. De Nieuw-Zeelandse Kimbra (je kent ze van Gotye's wereldhit Somebody That I Used To Know) leent haar zeemzoete stem aan The Night Believer, en de song wint alleen maar aan atmosfeer door die toevoeging. My Complications krijgt een extra lik indie mee door het gitaarwerk van Russell Lissack, vroeger gitarist bij Bloc Party.

Het is mooi dat Mew na al die jaren de gave om te ontroeren nog niet verloren is. Mew heeft de zeldzame gave om overweldigende, soundtrackachtige gitaarpartijen te verweven met subtiele intimiteit. Groots, maar nooit goedkoop.

Mew speelt op donderdag 20 augustus op Pukkelpop.