Methyl Ethel - Everything Is Forgotten

4AD

We stelden Methyl Ethel al eerder voor na de eerste singles. Enthousiast als we waren over het frisse geluid van de band. Zijn we even enthousiast gebleven nu we het hele album achter de kiezen hebben?

Everything Is Forgotten

In de tussentijd kregen we eerst nog de nieuwe single L’Heure des Sorcières voorgeschoteld en ons enthousiasme schoot op dat moment door het dak. Wat een dwingende, mysterieuze track was dit! De grondscherende, jagende synths, de droge beat en die hoge stem van frontman Jake Webb maken het tot een intrigerende belevenis al zal de invloed van producer James Ford (Foals, Arctic Monkeys, Jessie Ware) er ook wel voor iets tussen zitten.

Samen met No.28 en Ubu levert deze plaat dus al drie prima singles op, wat ons enthousiasme over dit trio uit Perth zeker al rechtvaardigt. Dat de rest iets minder betovert, is alleen maar logisch. Dit is overigens de tweede plaat van Methyl Ethel in minder dan een jaar tijd. Aan zo’n hels tempo constante kwaliteit afleveren, is slechts weinigen gegeven.

‘Everything Is Forgotten’ start vrij onopvallend met Drink Wine. Het bevat wel alle ingrediënten die de prijsbeesten van de plaat zo speciaal maken, maar dit is zeker niet de sterkste song. Webb, die The Beatles, The Everly Brothers, Del Shannon en The Beach Boys tot zijn favorieten rekent, weet hoe hij een perfecte melodie moet schrijven, maar het is pas wanneer hij met de vorm gaat spelen en de grenzen verlegt dat het echt interessant wordt. Dat gebeurt in de opener met het steeds voortjakkerende, zelfde ritme niet genoeg.

De twee eerste singles trekken het niveau een pak omhoog en met Femme Maison/One Man House wordt dat ook volgehouden. Het refrein kan je meteen meeneuriën, een pingelende piano en een al even frisse mandoline strooien wat zonlicht over de donkere tekst en het ritme wisselt constant waardoor de song blijft boeien tot het huis instort.

Het hoogtepunt van de plaat komt vlak daarna met het reeds genoemde L’Heure Des Sorcières, maar na dat spannende, middernachtelijke uur volgt het ontwaken met het simpele, op akoestische gitaar drijvende Act Of Contrition. De storm is gaan liggen en ook al contrasteert dit middenstuk mooi met de rest, toch is duidelijk dat wat daarna komt, niet kan tippen aan de eerste helft.

Dat de plaat toch interessant eindigt, is te danken aan Summer Moon en Schlager. In de eerste komt een band als LCD Soundsystem om de hoek kijken. De hele song drijft op een broeiende cocktail van geluiden uit de jungle, maar blijft toch dansbaar. De afsluiter heeft niets van doen met het verfoeide, Duitse muziekgenre. Wel horen we invloeden uit de Neue Deutsche Welle en zijn we geboeid door de mysterieuze tekst met frases als “Who would not sympathize with the wrecking ball” en “A fire in the gut, I will not sleep at all tonight”.

Dit oorspronkelijke slaapkamerproject is dus wel degelijk in no time uitgegroeid tot een interessante band. Op 11 maart kunt u in Trix zien en horen of dat ook live het geval is.

2 maart 2017
Marc Alenus