Meshell Ndegeocello - Ventriloquism
Naive
Dat de Amerikaanse songwriter en bassiste Meshell Ndegeocello (Swahili voor "vrij als een vogel”) niet terugschrikt voor een cover meer of minder, bewees ze al met de voortreffelijke Nina Simone-tributeplaat ‘Pour Une Ame Souveraine’, een ode waarin haar donkere, zwoele soulmuziek perfect tot uiting kwam. Voor de nieuwe plaat ‘Ventriloquism’ is de meervoudige Grammy-genomineerde gaan graven in de voorgangers die haar inspireerden, muziek die haar raakte, om er een geheel eigen Meshell-draai aan te geven.
En die draai betekent opnieuw een combinatie van sobere, akoestisch gefundeerde soul waarin de warm ronkende bas van Meshell Ndegeocello in competitie gaat met haar hoog strelende, lichthese stem. Want wie het nog niet had vastgesteld: de muziek van deze biseksuele songwriter is de zwoelheid zelve. Als je dan vooraf beseft dat de Amerikaanse ervoor heeft gekozen om songs als Private Dancer (Tina Turner), Smooth Operator (Sade) of zelfs Sometimes It Snows In April (Prince) onder handen te nemen, krijg je toch al klamme handjes.
Om de spanning niet langer aan te houden: Ndegeocello presenteert hier elf keer op rij een fraai muzikaal eerbetoon en doet duidelijk haar eigen ding, maar dat zorgt niet altijd voor echte meerwaarde. De plaat begint nochtans veelbelovend met I Wonder If I Take You Home, de doorbraakhit van Lisa Lisa & The Cult Jam, hier voorzien van stuiterende drums en wat tegendraadse, mysterieuze elektronica, maar door een zwarte, zwoele transformatie vooral ook erg overtuigend. Samen met afsluiter Smooth Operator met de bizarre vier-vijfde-ritmiek, tekenen deze twee herwerkingen meteen voor de vlotste momenten van ‘Ventriloquism’.
Tussenin durft dit album stevig weg te glijden in een ijle, mysterieus fluisterende duisternis. Met circulair spel en in canon van zowel instrumenten als zang wordt George Clintons Atomic Dog een duizelingwekkend nummer en de combinatie van Meshells zwevende zang en Franse, parlando passages geven Janet Jacksons Funny How Time Flies When Having Fun in een bad vol bedwelmende soundscapes een stevig ambientkarakter. Spijtig genoeg klopt het plaatje niet altijd even goed. Is het omdat de bassiste graag iets te vaak met dwarsliggende noten goochelt en een gevoel van ongemak veroorzaakt? Is het omdat de sombere uitstraling van dit schijfje te veel begint door te wegen en omdat sfeer boven muziek gaat primeren? Is het omdat songs liefst volledig gestript worden om ze dan eigenwijs terug in elkaar te draaien? Is het omdat we iets meer soul en passie van Meshell Ndegeocello gewoon zijn en minder muzikaal gemorrel?
Feit is in elk geval dat deze plaat, ondanks een stevige waslijst aan grote namen en songs, je nooit echt van je stoel blaast. De missie om vertrouwde muziek onvertrouwd te laten overkomen is in elk geval geslaagd (getuige de trage wals die Private Dancer een eerste, volle minuut compleet onherkenbaar transformeert). Of zie dit als een plaat die even gedurfd is als de eenvoudig gestileerde hoes; het verhaaltje van de roze v en de zwarte m en de ambiguïteit tussen beiden besparen we u graag.