Memorials - Memorial Waterslide
Fire Records
Elk jaar valt het voor... een pareltje van een plaat, die veelbelovend onopgemerkt in de wachtrij blijft staan. In 2023 was het Britse duo Memorials nog een van onze liveverrassingen, en keken we uit naar albumwerk. 'Memorial Waterslides' kwam al in oktober vorig jaar uit, maar toch duurde het tot nu vooraleer de plaat onder onze naald belandde (of in de minder idyllische realiteit: vooraleer we op het pijltje klikten om de stream te starten...).
'Memorial Waterslides' is een absolute aanrader voor wie graag een vleugje pop hoort in zijn muzikale dosis experiment, of voor wie wel een experimenteel ommetje kan smaken tijdens een poppy trip. Het album begint uiterst comfortabel met het overheerlijke Acceptable Experience. Psychedelische, groovy sixtiespop met orgeltjes die zowel van Stereolab als van Ray Manzarek konden zijn. Het feestelijke Lamplighter heeft stemmetjes die evengoed in een song van Belle And Sebastian konden zitten, maar drijft op een stomende indiepop roes waarin stilstaan geen optie is. Dat Verity Susman als een oorwurm "I want to be the one still dancing when the lights come on" zingt, kan geen toeval zijn. Wat. Een. Lied.
Toch is 'Memorial Waterslides' geen makkelijke hap. Het is een spelletje ping pong (jaja, pun intended) tussen verschillende stijlen en muzikale uithoeken. Zo heeft Cut It Like A Diamond ook alles om een gezapig perfecte popsong te zijn, maar een overheersend krautrocksausje (hoor die baslijnen!) stuwt het nummer naar elke hoek van de kamer. Bij Name Me hebben we dan weer het gevoel in een aquarium te zijn terecht gekomen, eerst verleid door een koortje zeemeerminnen maar uiteindelijk meegezogen in een onstuimige onderstroom, waarin je in de verte nog onderwaterecho's hoort van een trippend Inspiral Carpets.
Echt avantgardistisch wordt het in Memorial Waterslide II (wie zich afvraagt waar I gebleven is... die track stond vorig jaar op een cassette die ze opnamen in opdracht van het Centre Pompidou). Dissonante noise en destructieve blazers die nergens heen lijken te gaan, alsof Memorials de muren rond onze comfortzone wil slopen. Iets verder op de plaat doet ook False Landing zijn naam eer aan, met een chaotische aanhef die gaandeweg dromerig mooi in de plooi valt. Al even wispelturig zoekend, is I Have Been Alive, balancerend tussen een duistere sfeerschepping en zalvende synths en kalmerende vocals. Maar aan het eind van de rit - in dit geval na negen minuten - lig je toch met een gelukzalig glimlachje in de sofa.
Sixties pop, psychedelische kraut, prille elektronica en stuurloze jazz hadden we al gehad, maar Memorials is evenmin vies van dromerige folk. Horse Head Pencil is een rustpunt op de plaat, met Matthew Simms achter de microfoon, innemend klinkend als een troostende Neil Halstead ten tijde van Mojave 3. Zijn stem sijpelt ook binnen op slotsong The Politics Of Whatever, in een soort buitenaards duet met Susman. Een muzikale bezinning aan het eind van een album dat tegelijk in de sixties en seventies gedrenkt is, en tijdloos experimenteel is. Nu eens hemelse pop, dan weer stuurse sprongen in het zwarte gat. Stereolab, Vanishing Twins en Broadcast zijn in goed gezelschap met Memorials!
Ook live slaagt het duo er wonderwel in om de vele laagjes en loopjes zonder extra muzikanten te brengen. Komende woensdag, 22 januari, mee te maken in Atelier210 in Brussel, en een dag later in Rotondes in Luxemburg.
20 januari 2025