Melanie De Biasio - Blackened Cities

Pias Records

Nee, een 'No Deal' nummer twee wilde Melanie De Biasio onder geen enkel beding. Na het enorme succes van dat album en de daaruit voortvloeiende doorbraak liet ze enige tijd terug nog een handvol anderen, onder de kundige supervisie van de Britse dj Gilles Peterson, op dat album los. Die zet resulteerde helaas in een maar halvelings geslaagd remixalbum ('No Deal Remixed'). Maar nu staat ze er weer. Met 'Blackened Cities', een net geen vijfentwintig minuten durende bezwering, onder de arm. 

Fascinerend, dat is het minste wat je kan zeggen van dit in stemmig zwart-wit geblakerd artistiek statement. Tijdens de zoektocht naar een nieuw startpunt kwam de zangeres terecht bij haar roots. Bij postindustriële steden zoals Manchester, Bilbao en vooral thuisbasis Charleroi. Dat is ook te merken aan de prachtige hoesfoto (Stephan Vanfleteren) die overigens een erg cinematografische invalshoek suggereert.

De invloed die van haar thuisbasis uitgaat, valt niet te ontkennen. Al is de relatie die ze met die stad heeft op zijn minst getroubleerd: de stad is dan wel koud, kil, donker en zwart, toch vinden er soms vreemde ontmoetingen plaats en biedt de stad ook de mogelijkheid aan geliefden om er elkaar te vinden.

Klonk het debuut 'A Stomach Is Burning' (2007) nog behoorlijk conventioneel naar jazznormen, dan omarmt de chanteuse-fluitiste tegenwoordig meer dan ooit het experiment. Dat is allereerst op te merken inzake de vorm (één track, geen zeven zoals op 'No Deal' of tien zoals op het bijna tien jaar oude debuut) waarmee de Belgisch-Italiaanse De Biasio haar nieuw werk presenteert. Maar ook muzikaal verzet ze bakens en weet ze een behoorlijk straf eindresultaat neer te zetten.

Dat doet ze door zich te omringen met een aantal topmuzikanten, zoals onder meer Pascal Mohy (piano), Pascal Paulus (synths, backing vocals), Sam Gerstmans (bas) en Dré Pallemaerts (drums) ; een bezetting waar ze ook live mee op tournee gaat. Allemaal artiesten met wie ze eenzelfde relatie tot stilte en opbouw deelt, zo verklaart ze in de hoestekst. Haar muziek teert namelijk op de notie dat muziek uitdrukt wat in ons leeft. Het hier-en-nu eerder dan een vooropgesteld stramien. En dat uit zich ook op dit album.

Nee, de kans is klein dat 'Blackened Cities' veel op de radio te horen zal zijn. Daarvoor is de compositie te weerbarstig. Daartegenover staat dat De Biasio haar nek durft uit te steken voor iets waar ze hartstochtelijk in gelooft. En dat soort passie is onbetaalbaar. In de kern van die passie zit een ontroerende oprechtheid.

'Blackened Cities' is een uiterst geconcentreerd geheel waar niets op af te dingen valt. De compositie is het resultaat van een instinctmatige improvisatiesessie, een collectief moment ergens in de herfst van 2014. Vanuit de door de muziek geëvoceerde, onpeilbaar donkere diepte zingt De Biasio "Blackened cities / rumble / strangers stroll and lovers stumble", gevolgd door een handvol subtiele pianonoten die mogelijk een regenachtige omgeving suggereren. Bas, drums en keyboards komen erbij en creëren een immense vrijheid en ruimte voor De Biasio's uitzonderlijke stem die soms fluistert maar waarmee ze ook stevig kan uithalen.

Het nieuwe album is allereerst een ode aan de enorme kracht die van muziek uitgaat. Een oerkracht. Een knal die een fysieke dimensie heeft, maar ook een enorm krachtige en uiterst vitale emotionele dimensie uitdrukt.

"We dig deeper, we dig deeper", zegt ze ergens halfweg het album. En zo is het maar net. Dat De Biasio een wereldtalent is, bevestigde 'No Deal'. Met het nieuwe album overtreft ze probleemloos welke verwachting er dan ook maar bestond. 'Blackened Cities' mag dan behoorlijk kort zijn in lengte, je krijgt als luisteraar een intense muzikale trip voorgeschoteld die veel beter is dan eender welk duur medicijn. 

Melanie De Biasio - 'Blackened Cities' live:

31-05 Theatre Des Bouffes Du Nord (Parijs)
04-06 Flagey (Brussel)
30-06 Jazz Café (London)
14-08 Jazz Middelheim
22-08 Feerien (Brussel)