Mattiel - Satis Factory

Heavenly Recordings

Na jaren in de top van de bezemsteel gezongen te hebben in de keuken van haar ma, ergens in Atlanta (Georgia), werd het talent van Mattiel Brown opgemerkt. Toen ze in 2014 Randy Michael en Jonah Swilley ontmoette, begon ze eigen songs te schrijven en de schouderklopjes van latere mentor Jack White, die haar ook mee op tournee nam, deden de rest.

Drie jaar later waagde Mattiel haar kans met de naar White Stripes ruikende single Whites Of Their Eyes en nog een paar maand later verscheen het naamloze debuut bij Burger Records (later ook bij Heavenly). Live maakte ze in onze contreien in no time naam met passages op London Calling en Dauwpop en ondertussen stond ze zelfs ook Best Kept Secret.

Deze zomer kan je haar zien in de 4AD en dit najaar komt ze naar de Botanique in het kader van de tour rond haar tweede plaat. Kan het harder gaan? Nu ja, voor Mattiel, die ook op plaat tekeer gaat als een ongetemde furie, een ware rock-‘n-roll-walkure, zal het wel geen probleem vormen.

Terwijl de debuutplaat vooral blijk gaf van haar veelzijdigheid, kiest ze op ‘Satis Factory’ voluit voor een rockgeluid dat meer energie opwekt dan alle kerncentrales in ons land. Geen wonder dat de hoogspanningskabels van de buzz gensters afgeven. En ook de twaalf songs zijn korte, maar stevige stroomstoten die zowat allemaal onder de drie minuten blijven.

Voor Mattiel ligt de focus nu volop op de muziek, terwijl ze tot voor kort ook nog werkte als grafisch designer. De twijfels, die daaraan vooraf gingen, staan centraal op de plaat, al beweert de zangeres dat ze net genoot van de zoektocht en dat ze vooral schrik heeft van het gevoel gearriveerd te zijn. In songs als het in reverb ondergedompelde Millionaire en de rammelende garagerocker met het gierende orgeltje Berlin Weekend heeft ze het daarover.

“We trachten ons altijd weer in oncomfortabele en uitdagende situaties te manoeuvreren om daaruit goede muziek te puren", verklaarde ze. Die instelling zie je al op de cover van de plaat waarvoor de zangeres gefotografeerd werd in een oude cementfabriek, dezelfde die opdook in de video voor het cleane, maar toch sprankelende Keep The Change.

Dat er af en toe twijfels opduiken vindt ze dus normaal en zo lang dat nummers oplevert als Je Ne Me Connais Pas, zullen ook de fans niet protesteren. De clip lijkt te suggereren dat de twijfels slaan op haar gender, maar de knipoog is te vet om dat te serieus te nemen. Wat wel duidelijk is, is het werkethos van Mattiel: “We vliegen erin en maken de handen vuil.” Wie er toch nog aan twijfelt, luistert maar eens naar Blisters: “I never start my work with the assumption that somebody wants to help”, klinkt het daar.

Dat is een beetje gelogen, want Swiley en Michael staan wel steeds aan haar zijde, al blijven ze in de (overigens knappe clips) buiten beeld. Niet teveel Food For Thought geven dus, deze plaat, maar gewoon het volume opendraaien en de gierende gitaren alle ruimte geven. Zet misschien zelfs de deur open zodat deze bolbliksem ook weer ontsnappen kan.

15 juli is dus de eerstvolgende afspraak met Mattiel. Die dag kan je haar gratis aan het werk zien in 4AD, samen met Nick Cave-favoriet Shilpa Ray. Op 26 september komt ze opnieuw (ze stond er ook al eens in november vorig jaar) naar de Witloof Bar van de Botanique. Tickets daarvoor vind je hier.