Matt Berry - The Small Hours
Acid Jazz
Een b-acteur die ook muziek maakt. Zucht. Gelukkig is het in het geval van Matt Berry net andersom. Niet enkel heeft de Brit tal van muzikale releases en samenwerkingen op zijn cv staan, hij mocht voor BBC3 ook ondermeer de parodie op een rockopera 'AD/BC' schrijven. Dat alles combineert hij met zijn verschijning in talkshows of humorprogramma’s. Waar de creatieve storm ook toe leidt, Berry gaat door het leven met een brede glimlach, hoewel dat bij ‘The Small Hours’ niet altijd even merkbaar is.
De subtiele smilies op deze songwriterplaat zijn op één hand te tellen. Een intro van Hit The Road Jack die het swingende Lord Above inluidt of een dartele filmtune die het smalende, zomerse hitje Beam Me Up opwaardeert, het zorgt voor meer toegang, maar niet voor wijde grimassen. Meer zelfs, wat lijkt op een romantisch gesprek tussen een perzik en zuster meloen, blijkt een referentie naar de zusters van de Mansonfamilie en een aanklacht tegen religieus fanatisme. Om maar te zeggen dat Matt Berry hier voor een album met een stevige bodem zorgt.
Het artistieke repertoire van de veertiger bewijst inmiddels al een tijd dat van enige geremdheid of hokjesdenken weinig sprake is. Check gerust even de inmiddels twee jaar oude jazzambientplaat ‘Music For Insomniacs’, een bizar experiment met twee songs die elk boven de twintig minuten uittornen. Geen wonder dat het dozijn liedjes op deze zesde, eigen plaat zich niet graag in vakjes laat steken, maar een melting pot blijkt van pop, jazz, elektronica, bossa nova en psychedelica. Doorgaans mag dat op een gezegende drie minuten tijd, maar een uitschieter met het bijna tien minuten durende Night Terrors kan ook. Het resulteert in een compilatie van diverse freejazznummers waarin zelfs een bizarre gameshow-tv-tune vervat zit.
Dat alles wordt met een stevige, muzikale richesse aangepakt. Arrangementen, waarin een bas voortdurend zijn eigen pad bewandelt en doorheen een brede warme laag van gitaren, synth of zelfs klarinet wandelt, bewijzen dat er aardig wat uurtjes achter de studioconsole werden doorgebracht. De multigetalenteerde Matt Berry houdt ook hier trouwens alle muzikale en productionele touwtjes stevig in eigen handen.
Toch slaat de klepel niet altijd tegen de bel. De muzikale poëzie en wat jazzy arrangementen gaan voor een subtiliteit die nergens echt naar de keel grijpt. Berry eigent zich vooral vocaal erg veel ruimte toe en laat zijn warme stem de muziek leiden, weliswaar bijgestaan door fijne achtergrondzangers in een wat parmantig, meerstemmig Wounded Heart.
Over het algemeen klinkt ‘The Small Hours’ - een verwijzing naar die intieme momenten tussen de diepe nacht en de ochtendwake - muzikaal wat te dromerig, ontastbaar. Daardoor is het niet helemaal duidelijk waar de Brit naartoe wil. We onthouden vooral “fijn” en “subtiel”, maar meer ook niet.