Mass Gothic - Mass Gothic
SubPop Records
Stel: je lief geeft er de brui aan, waarna je in zak en as achter blijft. Geheel ten onrechte blijkt de rest van de wereld daar geen enkele boodschap aan te hebben en met dezelfde astronomische regelmaat door te blijven draaien als voorheen. Tot je verbazing roept de hoofdredactie je daags na de fatale breuk op het matje; waar de bespreking van Mass Gothic toch blijft, want die plaat is inmiddels al even uit. Een eerste conclusie luidt: Mass Gothics gelijknamige is alles behalve troostrijk.
In hoeverre je tijdens het ondergaan van fysiek en psychisch leed nog in staat bent om als recensent onbevangen voor de dag te komen? Terechte vraag. Het onderwerp van discussie dreigt immers louter te dienen als object ter projectie van het vermeende onbehagen van de criticus. Die hoort zijn eigen vuile was in de regel niet buiten te hangen.
Mass Gothic leent zich er nochtans prima toe. Per slot van rekening heet het debuut in essentie een breakupplaat te zijn. Wat daaraan ten grondslag lag, is de relatieve mislukking van synthpopband Hooray For Earth. Noel Heroux, de persoon die ook achter dat alias schuilging, besloot daarop ietwat verbitterd te verkassen. Hij verhuisde van Massachusetts naar New York. En passant kreeg hij een ingeving, die zou resulteren in de naam van zijn nieuwe muzikale project.
De synthpop is dus grotendeels verdwenen. Alleen Want To Bad herinnert nog aan vroeger. In plaats daarvan gooit Heroux het nu over een wat meer dramatische boeg en laat hij meer noise en rockinvloeden toe. Dat werkt hier en daar, maar lang niet altijd. Op het lichtjes shoegazende Nice Night zijn we in de ban van een eenvoudige, dromerige melodie op een aangenaam pulserend ritme. Het springerige Every Night You've Got To Save Me klinkt juist een beetje alsof Belle & Sebastian het distortionpedaal hebben ontdekt. Niet verkeerd, ware het niet dat we daarmee de hoogtepunten van het album wel zo ongeveer achter de kiezen hebben.
Over de hele lijn blijkt het schetsmatige karakter en stijlloze eclecticisme van het songmateriaal op Mass Gothic het voornaamste bezwaar. Het vliegt heen en weer als een ongeleid en doelloos projectiel en raakt maar bij vlagen kant, wal of een gevoelige snaar. Van iemand als Heroux, die misschien nog niet echt zijn sporen verdiende maar toch al even aan de weg timmert, mogen we verwachten dat hij meer in zijn mars zou hebben. Wie zich voor het doorbreken van een nieuwe lente wil laven aan smart die werkelijk door merg en been gaat, kan zich beter wenden tot de jongste albums van respectievelijk Astronaute en Mothers.