Maserati - Enter The Mirror

Temporary Residence LDT

Enter The Mirror

Vijf jaar stilte. Dat is oorverdovend lang voor een psychedelische rockband als Maserati. Zevende studioplaat ‘Enter The Mirror’ moet het ook maar stellen met zeven songs, goed voor een kleine veertig minuten instrumentale gelaagdheid. Maar geen vrees: met ondersteuning van de vakkundige producershanden van John Congleton (Swans, Explosions In The Sky) zet de band weer magistrale stappen vooruit. De nieuwe strategie: plankgas!

Magistraal, monsterlijk, megalomaan, ... er zijn wel wat M-adjectieven te vinden om ‘Enter The Mirror’ te omvatten. Met andere letters zouden we gaan voor “horror-cyberpunk-industrial-krautrock”. Zoiets. Een erg solide, quasi-instrumentale hybride van metal, elektronica, rock en dance. Power versus melodie. Mooi opklimmend en groeiend om dan de luisteraar met een mokerslag te verpletteren. Maar wel met een verdomd aangename mokerslag. Zoiets als een ontembare orkaan waar je als ervaren schipper toch in wenst te duiken om jezelf te meten met de krachten van de natuurelementen.

Maserati begint in elk geval erg voorzichtig. De motor van de dreamcar moet duidelijk nog opwarmen bij opener 2020 wanneer een glorieuze spacesynth pas na drie minuten een pompende beat meekrijgt, waarbij de zuigers van de cilinder eindelijk lijken aan te slaan. Maar de naadloze overgang in A Warning In The Dark gaat gepaard met zware gitaargrooves en vervormde vocodervocals, die zich bij het ritme van de opener voegen. Na twee minuten komen live drums bij dit geheel waardoor de plaat na vijf minuten een uppercut van jewelste krijgt: een psychedelische dancetrip, die helaas alweer te snel uitfadet, schiet in gang. Vanaf dan is er geen houden meer aan.

De volgende naadloze tandem Killing Time en Der Honig knalt er meteen in met speedbeatdrums en zware wavegitaren: een industriële, sonische cocktail die een solide, noisy wall of sound opbouwt. En die klinkt in de vervolgtrack met rommelende baspulsen en solerende synthgitaren steeds woester en woester. Bijna demonisch. Punk van de eenentwintigste eeuw. En zo giert Maserati steeds maar door. Met een furieuze cocktail van noisegitaren, grooves, beats en verpletterende melodieën. Enkel sluitstuk Wallwalker houdt even opnieuw de adem in met een lange intro van Pink Floyd-achtige, dromerige spacegitaar (de gelijkenis met Run Like Hell is treffend).

‘Enter The Mirror’ is een knoert van een album. Gedaan met softe psychedelische uitspattingen. De nieuwe Maserati gaat duidelijk voluit. Met enige voorzichtigheid durven we te stellen dat het sinds Ministry’s ‘Psalm 69’ geleden is dat een brouwsel van elektronica en zware gitaren - verzwaard met vervormde vocalen – ons zo van de stoel blies. Prachtig en verslavend. Zondermeer.

7 september 2020
Johan Giglot