Masayoshi Fujita - Apologues

Erased Tapes Records

Het Erased Tapes-label, dat eerder al talenten als Olafur Arnalds en Nils Frahm aanboorde, drukt nu ook de Japanse vibrafonist-componist Masayoshi Fujita aan de borst. Een erg goede zaak voor Fujita en vooral ook een stevige aanwinst voor het label. Want wat Fujita op ‘Apologues’ laat horen is alweer erg de moeite.

Het is zijn eerste release op dit stilaan erg prestigieuze label. Twee jaar terug bracht hij op Flau Records nog ‘Stories’ uit, een soloalbum waarop Fujita zijn talent kon botvieren. Daarvoor bracht hij onder de El Fog-noemer nog enkele albums (‘Reverberate Slowly’ en ‘Rebuilding Vibes’) uit die het vooral moesten hebben van glitchy elektronicasounds. Zo werkte hij eerder onder meer al samen met Jan Jelinek, een Duitse elektronicawizard.

Opvallend: op andere albums wordt de vibrafoon algauw verdrongen door een reeks andere instrumenten, maar op ‘Apologues’ staat het instrument centraal. Niet dat het een soloalbum geworden is; integendeel, de Japanner werkt met een heel ensemble waarin onder meer violist Hoshiki Yamane (Tangerine Dream) zat.

In een achttal nummers, samen goed voor een veertig minuten muziek, neemt Fujita de luisteraar mee op reis. Het volledig instrumentale ‘Apologues’, samen met Satoshi Okamoto opgenomen in Berlijn, zou zodoende als soundtrack kunnen fungeren, ware het niet dat in de credits toch een aantal tekstuele hints worden gegeven die de verbeelding van de luisteraar prikkelen.

Neem de wondermooie opener Tears Of Unicorn bijvoorbeeld. De begeleidende tekst spreekt over een meisje en een eenhoorn. Er ontstond een vriendschap, maar algauw “sad things happened” en zo werden ze sterren en later constellaties die elkaars tragische lot beweenden.

Muzikaal verklankt Fujita deze mysterieuze gebeurtenissen in erg dromerige ambientsounds, waarin weliswaar micromelodietjes opduiken. Prachtig hoe de vibrafoongeluiden ingekleed lijken te worden door de inbreng van klassieke instrumenten zoals viool en cello. Strijkers, hout en koper. Een heerlijke combinatie. Fujita slaagt er overigens ook in om echt innovatief voor de dag te komen. Zo prepareert hij regelmatig zijn instrument, onder meer met folie.

De Japanner zet met zijn muziek de tijd even stil en verplicht de luisteraar echt te luisteren naar zijn majestueuze melancholie. Het is dan ook bijzonder moeilijk om hoogtepunten aan te duiden, gezien het album echt een organisch, bijeengepuzzeld geheel is.

Moonlight smeekt natuurlijk om ‘s nachts gespeeld te worden, al blijkt dat de fantasie van Fujita aanstekelijk werkt: de weerspiegeling van het zacht ruisende water in het maanlicht, een elfje dat rondspringt en “beyond the black shadow of the forest behind, a bird is trying to cross the mountain against the snowy wind blowing down from the crest”. Niet toevallig gebruikt hij natuurbeelden als wolken, rivieren, velden, bergen, dieren. Ze passen allemaal in de muzikale wereld die hij schijnbaar moeiteloos uit het niets tovert, zoals blijkt uit Puppet’s Strange Dream.

‘Apologues’ is een heerlijke trip en bovenal een erg elegant en duurzaam album dat nog wel even in de cd-lader zal resideren. Misschien ligt dat aan de Beautiful Shimmer. Met minimale middelen tovert Fujita met klank. En hij doet dat, hoorbaar aan tracks als Flag of Knight And Spirit Of Lake erg goed. Slotnummer Requiem zet, mede dankzij de inzet van Franse hoorn, de kaars op de taart. De hoorn blaast nog een laatste keer voor de gevallen soldaten en verdwijnt met de wind.

Fujita maakt met Apologues een wondermooi album. Hij bewijst met deze release dat hij echt thuis hoort op Erased Tapes.