Mary Gauthier - Dark Enough To See The Stars
In The Black
Zingen kunnen ze allemaal, de Adeles en de Taylor Swifts van deze wereld. Geen haar op ons kalend hoofd dat er dan ook maar aan denkt dat succes te relativeren of achter die carrières een gewiekste planning te vermoeden. En toch zoeken we onze diepe voldoening niet bij die hedendaagse queens van hitparades en verkoopcijfers. Geef ons maar een madam die elke song, die ze opneemt, beleeft alsof het haar ultieme verhaal is en wier vertolking een (doorgaans) tumultueus levenspad kristalliseert. Eén daarvan, Mary Gauthier, heeft enkele maanden geleden een nieuw werkstuk afgeleverd. ‘Dark Enough To See The Stars’ is een titel als een programma en een cd die er vanaf de eerste tot de laatste noot of maat staat.
Het begint al met Fall Apart World: na de nodige uppercuts in een wereld op drift volstaan twee armen en een lui deuntje om het leven langs de zonnig kant te bekijken. Het is iets tussen een oorworm en een visitekaartje voor een sterke plaat. Even leuk blijkt het in Amsterdam, al decennia lang een aantrekkingspool voor Angelsaksen. “Walking these old streets with you / wide awake, a dream come true”, of hoe sprekend lyrics kunnen zijn. Thank God For You is een vage, jazzy ballade met een heerlijk orgelpartijtje en voorzichtige backings van Jamee Harris die samen met Ben Glover af en toe mee hielp schrijven aan de nieuwste collectie songs van Mary Gauthier en die ook met haar mee op tournee trekt deze herfst. Helemaal op het einde blijkt Till I See You Again een hoopvol en akoestisch adieu te zijn met gitaar en strijker in de hoofdrol.
Neen, het is niet altijd evenveel rozengeur en maneschijn in het nieuwe leven van Gauthier. Het meesterlijke How Could You Be Gone is een song met Dylanallures uit de 'Blood On The Tracks'-periode, to say the least. De viool van Michele Gazich weeft de nodige melancholie tussen de verzen en de outro zorgt voor de definitieve ko. Dit moet een klassieker in Gauthiers repertoire worden! Of is dat statuut voor Where Are You Now weggelegd? Een ballade, gebouwd op een simpel pianoloopje en met een traag tempo dat soms dreigt stil te vallen, maar dat net niet doet. Kaal arrangement, licht slepend gezongen, droeve eenzaamheid. Dit moeten we even doorslikken. De titelsong, die Mary Gauthier samen schreef met de onderschatte Beth Nielsen Chapman, begint met een rustig tokkelende gitaar maar krijgt een beheerst crescendo en een rake slide in de rug. Grote klasse, zou één van mijn goede vrienden zeggen. Over de slide gesproken trouwens, heel de cd is in Nashville opgenomen en ademt een beetje de country-feel zonder echter een pure hardcore countryplaat te zijn.
Gauthier kijkt ook wel eens beschouwend naar de wereld waarin we leven: Truckers And Troubadours is au fond zoiets als” De vlam in de pijp en de Brennerpas”, maar oneindig veel rijker. Oftewel het verschil tussen een smartlap en een doorleefd eerbetoon. Op About Time haalt Gauthier de mondharmonica boven en mijmert ze vol weemoed over het vlieden van de tijd.
Van bij de eerste song heeft Mary Gauthier de lat hoog gelegd en op geen enkel nummer haalt ze die ook maar een inch naar beneden. De gouden tijd van de singer-songwriters is misschien achter de rug, maar ‘Dark Enough To See The Stars’ is nog eens echt een plaat die aan die periode herinnert, zowel qua thematiek als qua algemeen niveau. Een klassieker après la lettre, een heerlijke terugkeer naar de verwondering van onze jeugd. Op onze gezegende leeftijd een zaligheid. Aan de jongeren van deze wereld verstrekken we toch een bijna bindend advies: trek op ontdekkingstocht en vind Mary Gauthier!