Martin Nonstatic - Nebulae Live At The Planetarium

Ultimae

Op geen vijf jaar tijd heeft de in Duitsland vertoevende Nederlander Martin Nonstatic een mooie collectie ambient-ep’s, platen en remixen uitgebracht. Met ‘Nebulae …’ doet hij er nog een schep bovenop: dit nieuwe album bundelt live bewerkingen van songs van zijn fenomenale release van vorig jaar, ‘Granite’.

Nebulae Live At The Planetarium

Als concept is dat best gewaagd: de live transformaties van erg minutieuze, gedetailleerde muziek te grabbel gooien. Want op deze tien sfeervolle ambienttracks valt slechts één “deconstructed live edit” en één “distanced live edit” te bespeuren, wat dat laatste ook moge betekenen. What you see, is what you get. Zo blijkt dus.

Misschien even recapituleren. Met ‘Granite’ gaf Martin Nonstatic een muzikale gestalte aan zijn ontdekkingen op wereldreis. Rotsstructuren uit de Amerikaanse woestijn, korstmossen uit de toendra,… fabuleuze natuurcreaties die erom smeken om in muzikale patronen, klanken en structuren omgezet te worden; althans volgens de meester. Vergezocht of niet, de kosmische, auditieve 3D-trip die de Nederlander ermee maakte vol lagen, soundscapes en haast ontastbare tonen en impressies, is nog steeds een heerlijk, fantasierijk ambientavontuur dat staat als een rots.

En in deze live transformatie krijgt dit geheel een nog iets meer solide vorm, geheel beantwoordend aan een collectieve setting die de finesse van een hoofdtelefoon mist. In de intro lijkt de producer de geluiden nog wat voorzichtig te verkennen, maar die krijgen bij Bowed Thoughts al snel vaste vorm via trage pulsbeats en hoog tikkende knisperklanken die samen een gestage drive aan het nummer geven.

Zo golft heel deze plaat overheen elf korte, intergalactische trips. Steevast vol dubecho’s, ijle scapes en holle sferen, afgewerkt met hoge tunes en spielereien, maar ook met een rotsvaste ondergrond van penetrant bonkende bassen. Kleur en textuur zijn telkens anders, het buitenaardse, haast ongrijpbare karakter is een constante. Dit is muziek met veel ruimte en zuurstof.

Misschien is het een beetje zonde dat Nonstatic zichzelf die zuurstof niet altijd gunt. Een kleine vier minuten volstaan niet om deze impressies tot volledige ontplooiing te laten komen. Wat dat betreft vormt Granite een verademing met zijn verslavend omwentelende basloop. Ook Distance B mag langer duren dan zijn studiobroertje en kan gedurende een dikke negen minuten een mooi, muzikaal verhaal vertellen dat af en toe de draad kwijt raakt om die later met dubbele kracht terug op te pikken.

Al bij al is het fijn om vast te stellen hoe Martin Nonstatic zijn fantastische ‘Granite’ heeft omgetoverd voor een live publiek. Hij komt er - ook op plaat - keurig mee weg. Ergens is er toch iets meer voorliefde voor het geduld, de details en de finesse voor de oorspronkelijke studio-opnames, maar het blijft een erg boeiend project.

23 oktober 2016
Johan Giglot