Martha Wainwright - Love Will Be Reborn

V2

Johann Sebastian Bach is een wereldberoemde telg uit een muzikaal geslacht dat zich over verschillende generaties uitstrekt. Als je grasduint in de klassieke muziek, stoot je onvermijdelijk op zijn muziek of kom je vroeg of laat familieleden tegen. Wel, je kan hetzelfde zeggen van de Wainwrights. Die familie is als een eik, geplant door Loudon III - het cijfer achter zijn voornaam heeft al iets van een koninklijk huis - en men heeft daarop de bijzonder mooie loot McGarrigle geënt. Dat heeft dan weer gezorgd voor meer dan boeiende uitwassen, te weten Rufus Wainwright en zijn zus Martha. Over deze laatste gaan we het hebben. Niet dat er met de eik verder niets meer gebeurd is, integendeel zelfs, maar het zou ons allemaal te ver leiden.

Martha Wainwright is dus dochter van en daarmee ook erfelijk belast. En belast is het juiste woord. The Wainwrights hebben iets met depressies, met complexe relaties, met therapieën en psychologieën. Kortom, met dingen waar je niet noodzakelijk vrolijk van wordt. En waar je dus potentieel prachtige muziek kan over maken. Ook ‘Love Will Be Reborn’ is voor een significant deel eerder donker, ondanks de op het eerste gezicht beloftevolle titel.

Wainwright komt uit een scheiding en heeft – gelukkig voor haar – een nieuw lief gevonden. Zo’n situatie geeft begrijpelijkerwijze aanleiding tot uiteenlopende gevoelens en beide extremen worden uitgebreid op de plaat behandeld. Dat levert enkele verzen op die pijn doen bij het lezen, cq. horen.

Laten we beginnen met de donkere kant. Keuze genoeg! De opener bijvoorbeeld: van in het begin is Wainwright duidelijk in Middle of the Lake: “I was always outside of my mind and I never dreamed a dream I like and in the common rooms I cried”. Qua setting kan dat al tellen. Tegen het einde van het album is het amper beter: “You got me running around loosing ground / changin towns like a clown I was kicked to the ground”. Somber en zwart zijn woorden die spontaan in onze geest opkomen. Denk daarbij de nogal stevige arrangementen en je beseft dat we ver van een idyllisch plaatje zitten.

Natuurlijk heeft dat niet alleen met een soort van erfelijke belasting te maken. Een scheiding heeft Martha in deze ook wel een duwtje naar de depressie gegeven. Het aangrijpende Report Card over het gemis van haar kinderen die kennelijk in een systeem van co-ouderschip worden opgevoed "cuts to the core"! Maar kijk, daar gloort reeds een nieuw leven onder de vorm van een nieuw lief. Hole In My Heart blijkt een haast bezwerende uitbarsting van vreugde over een weergevonden perspectief

Er zit in Martha ook een flinke geut McGarrigle bloed en ook dat heeft zo zijn gevolgen. Geen McGarrigle-plaat zonder een song in het Frans. Ook hier niet. De mooie pianoballad Falaise De Malaise, een heerlijke titel maar ook behoorlijk donker, sluit ‘Love Will Be Reborn’ af en kon zo uit het oeuvre van haar zingende moeder komen.

Een ander Wainwright-trekje zit in hem in de soepele, soms wat “artistiekerige”, vocale uithalen die ook broer Rufus heel deskundig in zijn interpretaties steekt. Je hebt het niet meteen door, maar ze zijn er wel, ofschoon Martha er toch iets minder deskundig mee omspringt dan grote broer.

Helemaal weg waren we niet van ‘Love Will Be Reborn’, maar op de volgende après-covid-familiereünie zal Martha er toch niet mee uit de toon vallen.