Mark Lanegan Band - Somebody’s Knocking
Heavenly Recordings
Mocht je ten tijde van het nog steeds geweldige ‘Bubblegum’ gezegd hebben dat Mark Lanegan met elektronica aan de slag zou gaan, je zou blikken vol ongeloof krijgen. Met Ode To Sad Disco op ‘Blues Funeral’ liet hij voor het eerst iets in die richting horen. Op zijn elfde plaat ‘Somebody’s Knocking’ trekt hij die lijn nu consequent door.
Of dat een topalbum oplevert, daar zijn wij niet helemaal van overtuigd. Niet dat we ‘Somebody’s Knocking' hier onbeschroomd de grond inboren, maar het is zeker ’s mans beste werk niet. Van tijd tot tijd is het moeilijk om een geeuw te onderdrukken.
Voorbeelden van die onderpresterende songs zijn She Loved You en War Horse, die maar wat voortkabbelen, maar nooit ergens heen lijken te gaan, Playing Nero is dan weer het soort nummer waarvan er in de eighties veel betere gemaakt zijn. En in Dark Disco Jag is de band zodanig in de weer met elektronica dat ze de song koudweg vergeten zijn…
Die elektronica komt het best tot zijn recht in combinatie met stevige gitaren en wanneer hij onder controle gehouden wordt. Zo klinkt openingssong Disbelief Suspension in eerste instantie als een klassieke Lanegan-rocksong, maar de subtiele toevoeging van donkere synths hijsen de song een level omhoog. Bij single Stitch It Up en Radio Silence is voor een minder subtiele aanpak gekozen, maar de pushende synths en gitaren komen als een mokerslag binnen.
Zelfs oosterse invloeden vinden we terug op deze nieuwe plaat. Night Flight To Kabul is een voor de hand liggende, maar ook Letter Never Sent brengt ons tot in die contrijen. We zijn echter het meest verbluft door het refrein van die laatste song, dat zich onherroepelijk in het gehoor nestelt. Gazing From The Shore is misschien de meest klassieke ongebreidelde rocksong. En het verleden leerde ons reeds dat die Lanegan op het lijf geschreven zijn.
Die stem blijft één van de meest fascinerende uit de muziekindustrie, maar de songs op dit album zijn niet allemaal toppers waardoor veertien tracks echt van het goede te veel is. Anderzijds toont ‘Somebody’s Knocking’ een artiest die niet ter plaatse blijft trappelen of blijft teren op een succesformule. Daar kunnen er ook heel wat iets van leren.