Mark Knopfler - Down The Road Wherever

British Grove Records

Hij is wellicht één van de beste gitaristen in the business, verkocht miljoenen platen met zijn jeugdgroepje, deelde het podium met de grootste monstres sacrés uit de rockwereld, is ondertussen zo rijk als de zee diep is en hij zelf is zo down to earth gebleven als een overjaarse mol.

We hebben het over Mark Knopfler, stichter van DIre Straits, vorige eeuw bigger than the galaxy en nu al ruim twintig jaar op zijn dooie gemak heel relaxte platen aan het maken die het midden houden tussen doordeweekse kronieken over ordinary people ergens in Northumberland en gezapige bedenkingen over de roerselen in zijn hart. Om over zijn steeds knappe soundtracks nog te zwijgen.

Mark Knopfler maakt gewoon graag muziek. Hij knutselt aan songs, vertelt een verhaal en trekt dan, als de tijd rijp is, de studio in en maakt een plaat. Nu heet die ‘Down The Road Wherever’, ondertussen zijn negende studioalbum, de soundtracks niet meegerekend. En laten we van meet af aan duidelijk zijn: heel erg verschilt deze niet van de acht vorige. Aan de andere kant: Mark Knopfler staat garant voor schitterend gespeelde songs die telkens weer ergens over gaan. Bovendien zijn ’s mans albums muzikaal voldoende gevarieerd, zij het nooit buiten de lijntjes gekleurd. Maar moet dat dan steeds ?

Toch is 'Down The Road Wherever' minder folky en Keltisch dan zijn vroegere werk. Bij momenten – Back On The Dance Floor is er zo één – hoor je Dire Straits doorklinken. Good On You Son past ook perfect in dat rijtje. Grote voorbeeld JJ Cale en superidool Bob Dylan zijn niet ver weg in de geslaagde reggae/bluescombinatie Nobody Does That, uitgebreide blazers inbegrepen. Die blazers zijn trouwens een nieuwigheidje dat Knopfler bij verschillende songs introduceert.

Ook op andere manieren verruimt hij de arrangementen en brengt hij de luisteraar daardoor van de ene sfeer in de andere. Een jazzy saxofoon knipoogt in When You Leave naar de standards die in een nightclub de bezoekers op de juiste temperatuur moeten brengen. Knopfler heeft een warme stem, maar hem tot een fenomenaal zanger uitroepen is toch te ver gaan. De handige (en ook nieuwe) oplossing : backgroundvocals, met een indrukwekkende Imelda May en de onverslijtbare Katie Kissoon in de vuurlijn.

In de categorie ballads hebben we een streepje gezet bij Driver’s Road, hier nog op een gewsone singer-songwritersplaat, maar eigenlijk een masterclass filmscore in dik vijf minuten.

‘Down The Road Wherever’ heeft een autobiografisch kantje. Het verhaal van zijn vader die van uit een hospitaal een Liverpoolsupporter You’ll Never Walk Alone op straat hoort zingen, is voor Knopfler een niet te missen aanzet  om een stukje van die iconische song op onnavolgbare wijze te verwerken in Just A Boy From Home. Ook Matchstick Man is naar Knopflers eigen zeggen een snapshot van de jonge muzikant die eenzaam met zijn gitaar staat te liften naar huis, maar zich wel bewust is van de weg die hij in zijn leven moet volgen. Gelukkig maar!

 Op ‘Down The Road Wherever’ rijgt Knopfler kraaltjes van songs als een rustig spelend kind aan elkaar tot een heuse krans van mooie songs. Het snoer is met aandacht en liefde gemaakt, zoals steeds; maar met meerdere kleurtjes, deze keer. Hij blijft een certitude en dat maakt van deze plaat een risicoloze maar desondanks aan te raden aankoop.