Marissa Nadler - The Path Of The Clouds
Sacred Bones Records
Marissa Nadler staat voor emotioneel zeer diepgaande en duistere gothic en folk-Americana, waarbij de vocals meerstemmig gelaagd, ijl en zweverig zijn, de gitaren akoestisch en/of gedrenkt in reverb, net zoals de gehele sound die veelal langs alle kanten galmt.
Op 'For My Crimes' (2018) zou ze naar eigen zeggen die reverb hebben teruggeschroefd. Zou ze dat album na de release wel beluisterd hebben? Toen kwam er het machtige 'Droneflower '-project met Stephen Brodsky, een gotisch horrordrama dat we meteen konden linken aan enkele favoriete films uit het genre. Het geluid was nog donkerder, killer en meer vervormd dan wat we ooit van haar hadden gehoord. Logisch dat we erg benieuwd waren naar wat zou volgen. En dan bedoelen we niet de coverprojecten.
Toen we eerder dit jaar meer kleurenfoto's zagen opduiken, wisten we niet goed wat er gebeurde. Marissa Nadler baadt normaliter in een scala een zwarte en grijze tinten, wazig (vervormd dus) en met een weemoedige toets. De video van eerste nieuwe single Bessie, Did You Make It? was een explosie van kleur. We vielen haast steil achterover. Maar het nummer was wel typisch Nadler: diep, duister, weemoedig en kil galmend in alle facetten.
De opvolger If I Could Breathe Underwater was dan weer een kleine shock: na de eerste kenmerkende gitaaraanslag klinkt alles plots bijna upbeat en trippy - voor zover dat mogelijk is bij Nadler - met dromerige, jazzy keys, een harp (Mary Lattimore) en een vocale aanpak die wel heel erg naar dreampop neigt. We konden het nummer niet plaatsen en vroegen ons af waar dat album naartoe zou gaan. In alle eerlijkheid: we hielden ons hart vast.
Na veel meer luisterbeurten dan gewoonlijk en gevoelens van initiële ontgoocheling tot oprechte verbazing zijn we eruit: Nadler heeft haar meest gevarieerde album uitgebracht, waarbij diverse collaboraties tot de meest uiteenlopende resultaten hebben geleid. The Path Of The Clouds typeert misschien nog het best waar het vooral naartoe gaat: dromerige Americana en pop die hier en daar drijft op Floydeske sferen en die een warmte uitstraalt die mijlenver afwijkt van alles wat Nadler eerder heeft uitgebracht.
Kleur dus. Marissa Nadler laat - bewust? - meer kleur toe in de muziek zonder de eigenheid te verloochenen. Het levert juweeltjes op als Elegy (met opnieuw Lattimore en zangeres Amber Webber van Black Mountain), erg uiteenlopende tracks met producer (Cocteau Twin, bassist en toetsenist) Simon Raymonde en twee prachtige duetten met Emma Ruth Rundle (die net ook een nieuw album op de wereld losliet). De volgende stap? Een kleurrijke hoes of een gitzwarte, loodzware opvolger van 'Droneflower'. Aan jullie om uit te maken welke piste het meest kans maakt.