Marissa Nadler - Strangers

Bella Union

‘Change, Change, I got married on a sunday afternoon’ zingt Marissa Nadler op All The Colours In The Dark. Veel is er echter niet veranderd, want ‘Strangers’ gaat vooral verder op het pad waarop de Amerikaanse singer-songwriter al wandelde. Met ‘Strangers’ is Nadler al aan haar zevende studioalbum in twaalf jaar tijd toe. Haar vorige ‘July’ was een hoogtepunt in haar carriere, maar hier weet ze dat gevoel niet door te zetten.

Strangers



Bij het schrijven van de nummers voor ‘Strangers’ daagde Nadler zichzelf uit om nieuwe contreien op te zoeken en geen nummers te schrijven die ze eigenlijk al eens geschreven had. Helemaal geslaagd is dat opzet niet, want zo veel lijkt dit nieuwe album niet van ‘July’ af te wijken. Nadlers stem en haar stijl van schrijven zijn nog steeds heel herkenbaar. De nummers mengen Nadlers folkroots met een donkerdere tint en gaan nooit ver buiten het gebruikelijke sjabloon.

‘Strangers’ werd opnieuw geproduceerd door Randall Dunn. En het is vooral in de productie dat de grootste verandering op te merken valt. Veel minder dan op ‘July’ krijgt de gitaar van Nadler een centrale plaats. Die gitaar is wel nog steeds aanwezig, maar in een nummer als All The Colours Of The Dark zit deze onder de elektrische piano en drums verborgen. Ook bij Katie I Know valt dit op: het klankenpallet is rijker en dat zorgt voor een fris gevoel. 

Naast de hoger vermelde nummers springt vooral Hungry Is The Ghost eruit door de manier waarop het is opgebouwd: terwijl het marcherende ritme van de drums meer naar voren komt, wordt de elektrische gitaar ook steeds wilder. Maar de productie werkt jammer genoeg niet altijd even goed en is soms te druk. De leadgitaar in het titelnummer zit vooral in de weg, en ook op Nothing Feels The Same lijken de instrumenten nooit goed samen te komen. Het ritmeloze gedrum stoort meer dan dat het bijdraagt.

Nadlers stem zit bij momenten iets te zacht in de mix en dat is symptomatisch voor de manier waarop de productie probeert te verhullen dat Nadler niet zo veel te vertellen heeft. Waar ‘July’ een sterk autobiografisch album was en veelal over Nadlers relaties ging, lijkt ‘Strangers’ tegelijk overal en nergens over te gaan. De teksten zijn soms mondain of onderontwikkeld. Zo vangt Shadow Show Diane aan met: “I was bored of watching TV / set out on the porch nightly / taking pictures on the phone / of people passing by”. Niet meteen het meest geïnspireerde dat ze al heeft geschreven.  Hier en daar blijft er wel een zinsnede hangen, maar een echt verhaal ontbreekt.

Afsluiter Dissolve is zowat het enige nummer waarop enkel stem en gitaar te horen zijn. En dat ingehouden geluid voelt aan als een verademing. Jammer genoeg weet de song het lichtjes teleurstellende gevoel dat het album achterlaat niet om te buigen.

Op 4 juni speelt Marissa Nadler in de Brugse Cactusclub.

24 mei 2016
Robbe Van Petegem