Marissa Nadler - New Radiatons

Bella Union

Op haar tiende album doet ze het nog een keer in haar eentje. Of toch enkel met behulp van trouwe compagnon, multi-instrumentalist Milky Burgess.

Marissa Nadler is meer dan twintig jaar na haar debuut een gevestigde naam. Angsten, depressie en podiumvrees weerhielden haar daar niet van. De laatste jaren werkte ze samen met ex-Cocteau Twins bassist Simon Raymonde, Emma Ruth Rundle en Stephen Brodsky en bracht ze een paar coverplaten uit die gratis te downloaden waren. Op het tiende album trekt ze zich echter weer helemaal terug in haar eigen wereld.

Dat die plaat zweverig klinkt, is doelbewust. In bijna elke song verwijst Nadler naar een vorm van vliegen of zweven. In opener It Hits Harder vinden we haar in een Cessna richting westen na een gebroken relatie en afscheid neemt ze met Sad Sattelite waarin ze als een droevige maan over een besneeuwd landschap hangt en nog altijd terugkijkt op die mislukte relatie. Driemaal met haar hielen klikken zoals Dorothy in 'The Wizard of Ozz' helpt niet.

De droefheid hangt als een nevel over heel de plaat. Slechts na heel wat luisterbeurten trekt de mist wat op en ontwaar je Nadlers tedere gitaarspel. Haar mezzo-sopraan valt natuurlijk wel meteen op, want die staat centraal in elk nummer, maar slierten van etherische synths, dromerige slidegitaar ontfutselen de aandacht voor het subtiele snarenspel als om de momenten van afscheid, die veelvuldig bezongen worden, extra in de verf te zetten.

In You Called Her Camellia opent de mist zich wel plots. Het is dan ook één van de instant hoogtepunten van de plaat die zich voor het overige slechts mondjesmaat prijsgeeft, ook al gromt de elektrische gitaar in het titelnummer en in Smoke Screen Selene als twee tektonische platen die over elkaar heen schuiven. Maar dat gebeurt op grote diepte zodat het niet meteen opvalt. Ook in If It’s An Illusion en single Hatchet Man is er meer ruimte voor de gitaar, maar terwijl in eerstgenoemde enig licht doorsijpelt door het zelfbesef dat optreedt, is de tweede een donkere murderballad waarin ze zich wanhopig afvraagt of eenzaamheid niet beter is dan de pijn na het tevergeefs zoeken naar liefde.

U merkt het wellicht: ‘New Radiations’ is niet meteen een plaat die u opzet tijdens een feestje. Het is eerder een plaat om op te zetten op een donkere herfst- of winteravond en dan nog het liefst op de hoofdtelefoon om elk detail te savoureren zoals een gerijpte whisky.