Marianne Faithfull - Negative Capability

BMG

Bevrijd van elke commerciële druk, geïsoleerd in haar geliefde maar zo on-Britse adoptiestad Parijs en door de leeftijd gelouterd na een turbulent leven in de haast dodelijke schaduw van de Rolling Stones komt de bijna tweeënzeventigjarige Marianne Faithfull met een aangrijpende en autobiografische plaat op de proppen. Haar vorige album kondigde reeds een zoveelste renaissance aan, maar met ‘Negative Capability’ bereikt ze toch een nieuw hoogtepunt in een stilaan mooie, zij het af en toe wisselvallige carrière.

Met een flink naar voren gemixte stem opent ze haar jongste werk met dit zeer betekenisvolle vers: “Misunderstanding is my name”. Het zou het motto kunnen zijn van deze plaat, waarin ze ten overvloede bewijst meer te zijn geweest (en nog te zijn) dan het oppervlakkige aanhangsel van Jagger & Co.

Misunderstanding drijft op een eenvoudige, akoestische gitaar en een melancholische cello. Eenvoud dus, of soberheid. Het is alsof haar eigen van luxe en uitspatting ontdane leven rechtstreeks vertaald wordt in de muziek en de arrangementen. Nog zo’n eenvoudige parel is Born To Live waarin ze eerlijk reflecteert over leven, dood en vergankelijkheid met op de achtergrond de juiste toetsen van een piano.

In de categorie “bloedmooi” hoort The Gypsy Faire Queen, een indrukwekkend duet met Nick Cave die het trouwens ook mee schreef. In bijna vier minuten bladeren Faithfull en Cave, experts terzake, door een prachtig sprookje met veel melancholie en een beetje Shakespeare. Piano, cello – de belangrijkste instrumenten op dit album – en de keyboards van Cave maken dit tot een landmark.

Haast hetzelfde van sfeer en bijna even sterk als song is Witches Song ofschoon Cave hier vervangen werd door lifelong bandcompanion Barry Reynolds. Een grote pluim gaat ook naar Ed Harcourt die Faithfulls eerder donkere teksten afgemeten van de passende muziek voorzag. Luister naar In My Own Particular Way : “I’m not young and I’m  damaged but I’m still pretty, kind and funny”. Niet vrolijk maar hoop gloort. Het had een vers van Leonard Cohen kunnen zijn, maar het is dus van Marianne. En Harcourt voelde dat aan.

Ook de covers zijn goed gekozen. Op deze leeftijd geeft ze As Tears Go By iets verlossends mee en Dylans It’s All Over Now, Baby Blue zal Faithfull in moeilijke momenten misschien troost bieden. Ze maakt er in elk geval een cover van die illustreert hoe goed zij de song begrepen heeft.

In een interview heeft ze onlangs gezegd over ‘Negative Capability’: “It’s the most honest album I’ve ever made”. Dat is geen door promotiemensen voorgekauwd citaat; het gaat op dit album werkelijk alleen maar over eerlijke emoties, verlost van alle ballast en opgenomen. Het begon met Misunderstanding en op het einde zingt ze in No Moon In Paris (ook op muziek van Harcourt): “And it’s lonely and it’s all a I got”.  Donker maar voor Faithfull kennelijk geen reden om uit Parijs te vertrekken.

Je hoeft voor de aanschaf van dit album niet op de feestdagen te wachten. Te veel commercie. En dit  ‘Negative Capability’ verdient beter.