Margaux - Inside The Marble

Massif Records

Kleine meisjes worden groot en dat leidt soms tot tegenstrijdige gevoelens.

Zo mocht ook de ondertussen drieëntwintigjarige Margaux Bouchegnies ondervinden. Ze studeerde jazz, poëzie en non-fictie aan de New School for Social research en voelde zich opgenomen in de entourage van o.a. Katy Kirby, Allegra Krieger en JW Francis, waar ze ook de producer van dit debuutalbum en haar debuut-ep, de voor ons nobele onbekende Sahil Ansari leerde kennen.

Vijf jaar geleden, toen ze nog een tiener was, kwam haar eerste single Palm uit. Heel veel veranderde er nog niet, al tast ze duidelijk toch de grenzen van haar sound af. Ansari propte de songs vol met instrumenten en geluiden en wist toch een zekere verfijndheid te bewaren door Margaux’s stem net boven alles uit te mixen.

Het album klinkt alsof de geluiden van de drukke metropool New York doorsijpelden tot in het kleine appartement in Brooklyn, waar ze met haar gitaar en piano haar songs componeerde. Al reflecteert het ongetwijfeld ook de pijntjes die komen kijken bij het volwassen worden, de botsing tussen tienerdromen en de soms grauwe werkelijkheid van het bestaan als je zelf moet instaan voor het brood op de plank en liefst nog wat beleg erbij.

Om als jonge, vrouwelijke singer-songwriter op te vallen, is ook geen sinecure dezer dagen. De straten liggen geplaveid met collega’s en concurrentes. Gelukkig was daar dus Ansari en haar achtergrond in jazz. Ze is niet bang om te spelen met minder gangbare songstructuren (zie de outro van Make A Move) en durft te experimenteren met zowel elektronica als violen, klarinet en trombone, instrumenten die overal opduiken in haar nummers die daardoor groots en klein tegelijk klinken.

Het straffe is dat Margaux nergens te experimenteel gaat, of het moet zijn in Sadie Something en Dissolve/ Resove, waar toch telkens een klein Suds and Soda-momentje in zit. Het toverwoord blijkt toch vooral “evenwicht” te zijn, zowel in teksten als in muziek. Dit is indiefolk, maar dan wel met een erg hedendaagse toets waardoor er voor wie wil heel wat te ontdekken valt.

En het helpt ook als je kan zingen zoals Margaux, die zelfs in de uitgerekte noten nergens zeurderig klinkt. Een song als Ships bewijst dat, maar ook de lang aangehouden ademtochten die verspreid over de hele plaat binnenwaaien. Luister maar eens naar het centrale Make The Move, waarin ze over een slome snaredrum en wat akoestisch getokkel zingt en pas naar adem hapt als de weelderige violen overnemen.

Soms duikt ook nog de tiener op. Aan de plaat werd dan ook jaren gewerkt. In een song als het kinderlijk naïeve I Wouldn’t Want It Any Other Way, klinkt het eenvoudig: “And when I look at you / I wanna be friends / I wanna be friends with you.” Je zou zo haar vriendschapsverzoek op Facebook of haar volgverzoek op Instagram goedkeuren.

Dat zou ook makkelijk zijn om haar evolutie te volgen, want een debuutplaat met de potentie zoals deze, maakt toch nieuwsgierig.