Marco Z - Lost Connections

Eigen beheer

Marco Z verloor een vroegere bondgenoot, maar boort met deze plaat een heel nieuwe muzikale wereld aan.

Wie “Marco Z” zegt, zegt zelfs negen jaar na datum nog altijd I’m a Bird. En nee, die vogel zal hem geen windeieren gelegd hebben, maar ondertussen is de man enorm geëvolueerd en, enigszins gedwongen door de lockdown, werd zijn derde album geen rockplaat, maar een album vol warme eightiessynts, opbeurende samenzang (met Elke Smeets en Joey Brocken) en troostende beats van vintage drumcomputers.

Met eerste single Arguably was hij ondertussen al te horen op Duyster. Dat op zich vertelt al veel over deze plaat, al moeten we er wel bij vertellen dat dit duidelijk het meest ingetogen nummer is dat je op deze verzameling van tien songs zal vinden. Het staat hier als een soort rustpunt middenin de plaat. De in loop gezette akoestische gitaar kabbelt rustig tussen sonar-achtige elektronica door en Zanetton zingt ingehouden over een relatie die langzaam de verkeerde kant uitgaat. We waren instant fan!

Ook tweede single Sounds Of The City, was een schot in de roos. Niet voor niets mag deze track het album openen. Het nummer ontvouwt zich als een film noir, vertrekkende van sobere mineur piano-akkoorden en een eenzame stem over een arpeggio baslijn en een ijle meisjesstem tot een dansbare drumcomputerkick. Qua sfeer doet het een beetje denken aan Sunglasses At Night in de versie van Corey Heart, maar het is nog poëtischer.

Ook de andere nummers baden in die eightiessfeer en in elk nummer zoekt het hoofdpersonage wel naar verbinding. Die vond Zanetton alvast zelf in de persoon van Elke Smeets. “If you gave up on perfection / You might find everything you’ll ever need,” zingt zij in Eventually You’ll Get There en zelf draagt ze meteen bij tot dat gevoel van perfectie. Zij complementeert Zanetton op een mooie manier en strooit met de stem feeënstof uit over de songs.

In Hate To Say I Told You So duikt nog eens de geest van I’m A Bird op. Tenminste, zo lijkt het, want achter het vrolijk springende melodietje zit een donkere tekst zoals de titel al suggereert. Het duurt ook maar twee minuutjes en zo komen we via Slippin’ And Sliding bij de kern van de plaat. Die bestaat uit het reeds genoemde Arguably en The Most Beautiful Night.

Dat nummer is de sleutel tot de plaat. Het is de oudste song op de plaat, maar ook het nummer waaraan het langst gesleuteld is op zoek naar een nieuwe sound. Het koste hem de samenwerking met drummer en initieel co-producer Arnout Hellofs, al leunt het qua gitaar- en stemgebruik nog het meest aan bij de vroegere Marco Z. Synths en drumcomputers deden hier de intrede en ook qua thema past het perfect op de plaat. Het gaat over twee oude geliefden die met weemoed terugdenken aan toen ze nog jong en verliefd waren. Ze proberen de zaak nog te redden, maar helaas. Ook hier is te horen hoe belangrijk de inbreng is van Elke Smeets. Zij vertolkt de rol van de vrouw in dit duet dat prachtig opbouwt. Hadden we dit maar naar het Eurovisiesongfestival gestuurd!

Stilaan naderen we dan het eind van de plaat en we hebben het nog niet gehad over Alessio Di Turi. Ook hij bleek heel belangrijk voor deze plaat, als we Marco Zanetton zelf mogen geloven. Hij mixte het album tot een geheel en blies sommige nummers extra leven in, al wist Zanetton zelf verdomd goed waar hij naartoe wilde: een synth-based album dat de brug slaat van Radio 2 naar Radio 1. Missie geslaagd!