Marble Sounds - Dear Me, Look Up
Zeal Records
‘Nice Is Good’, ‘Dear me, Look Up’. Het lijkt wel of Marble Sounds ons steeds aan de positieve kant van het leven wil herinneren met hun albumtitels. En dan volgt automatisch de vraag of zich dat ook weerspiegelt in de muziek en de teksten.
’t Is allemaal één pot nat. De levens- en andere lijnen van bands als Isbells, Marble Sounds en pakweg True Bypass lopen allemaal kriskras door elkaar, kruisen elkaar meermaals en staan bijna altijd garant voor kwaliteit. Ook nu weer is dat zo. Chantal Acda (True Bypass, Isbells) zingt mee op No One Ever Gave Us The Right. Gianni Marzo speelt in zowel Isbells als Marble Sounds. Zeal is het label van de eerste twee. En er zijn ongetwijfeld nog wat gelijklopende kenmerken. Maar het is vooral zanger-gitarist Pieter Van Dessel die Marble Sounds heeft geboetseerd tot wat het is.
Wat die positieve kant betreft is Ship In The Sand niet meteen het beste voorbeeld. Want eigenlijk is het nummer een uitgesponnen zelfbeklag. Of hoe moeten we “Waking up alone just makes me want to die” anders interpreteren. En toch klinkt dit nummer bijzonder aanstekelijk en ja, zelfs happy. Wie die glimlach dus niet van zijn gezicht wil weggevaagd zien let best niet te veel op de tekst. Maar wel een dot van een song natuurlijk, ook al is het een cover van Sophia.
En er staan er nog zo op deze plaat. Dance Clarence Dance is er zo eentje waarin je jezelf kan verliezen. De gitaar treedt meteen op de voorgrond, maar het is de piano in het refrein die zorgt voor het prikkelen van de zenuwuiteinden.
Alleen deze twee nummers volstaan al om ons over de streep te trekken. Maar aan deze lenteboom zitten nog heel wat meer bloesems, ook al doet de muziek ze ongetwijfeld vrolijker overkomen dan ze eigenlijk zijn. The Little Lows is er zo eentje. Zie het als een brok marmer: kil en ruw als je het betast, maar mooi dooraderd en vol karakter als je het van een afstand bekijkt.
Prachtig is ook You Can Leave A Light On, dat met de blazers (die ook in afsluiter Evenings terugkomen) en verder enkel piano en de stemmen van Van Dessel en Barbara Peynsaert zorgt voor een adempauze. Maar dan wel een pauze die perfect past binnen het geheel.
En Never Lost, Never Won is gedurfd voor een band als Marble Sounds omdat er nieuwe horizonten worden verkend. Gitaren mogen al eens loos gaan en stemmen slaan al eens op hol (ook al is dat niet meteen Van Dessels sterkste punt).
Dit is Marble Sounds dat wij leerden kennen met z'n debuut-ep, dat al meteen opviel. Het Marble Sounds ook, dat duidelijk nog steeds evolueert en met ‘Dear Me, Look Up’ een evenwichtige plaat heeft gemaakt, niet perfect over de hele lijn misschien (The Silent Song is niet meteen onze favoriet), maar desondanks ver boven het gemiddelde scorend. Laat dat dan de positieve kant zijn.