Manu Chao - Viva Tu
Because Music
Radio Bemba, Me Gustas Tu, Clandestino en Marihuana… Komaan zeg, kom ons nu niet vertellen dat je nooit door het tropical Manu Chao-virus gebeten werd. Feit is dat we sowieso in het verleden duiken, zo'n twintig jaar geleden, toen dit Frans-Spaanse feestbeest nog vele tienerhartjes deed smelten met zijn mix van moderne dansmuziek, flamenco, gipsy accordeons, fluitjes, Radio Bemba-samples, toeters en bellen.
Manu - aka Jose-Manuel - Chao en zijn wisselend gezelschap van wereldmuzikanten zitten inmiddels aan langspeler nummer vijf. Met dit verschil dat er nu zo’n achttien (18!) jaar zit tussen de voorganger en deze nieuwe. Hoewel we het woord “reünie” (of poging tot) niet per se in de mond willen nemen, waren we in elk geval benieuwd of het recept met de radiostemmetjes, de speelgoedbliepjes en de in elkaar overvloeiende songs nog steeds hetzelfde is gebleven.
‘Viva Tu’ ofte 'jij leeft' wil sowieso wat frisse wind door de woestijn blazen, en ergens is de band daar wel in geslaagd. De ene keer intiem met akoestische gitaar en Spaanse tekst, de andere keer in een soort van happy-reggae-speelveld of een derde keer in een folky pubmusic-ambiance-Dubliners-decor. Verwacht in geen geval het tropische dansfeestje terug van weleer, maar in de diversiteit van de dertien liedjes zitten in elk geval heerlijk nostalgische, akoestische en stevige heupswingende parels. Iets met rumba, slow reggae en pure sensualiteit waarmee Tu Te Vas de wereld hitlijsten opnieuw zou mogen veroveren.
Maar anno 2024 is Manu Chao uitgeblust, laat daar geen twijfel over bestaan. Het multiculturele feest is voorbij. Wat rest, is een kater met af en toe wat opflakkeringen, maar waarbij vooral voldoende stilte en eenvoud de wilde nacht moeten doen oplossen. Of waar je heerlijke nostalgie te slikken krijgt in een doodeerlijke ballade als Lonely Night. En dat is ‘Viva Tu’: een akoestische en vooral broeierig tropische plaat met eenvoudige liedjes vol “corazon” die zeker leuk, zomers en vrolijk klinkt, maar nooit echt naar je keel of dansbenen grijpt. Een akoestische afterpartyplaat of zoiets.
Daar zit je dan, met een verleden van miljoenen platen die je hebt verkocht. Met kanjers van verwachtingen die enkel maar toenamen na ettelijke jaren zonder muzikaal nieuws. Waarin je wanhopig beslist om je populariteit aan te wenden om countrylegende Willy Nelson achter de micro uit te nodigen (om hem vervolgens in een song als Heavens Bad Day volledig naar de achtergrond weg te filteren).
De reactie van Manu Chao: we stappen af van de hitdeuntjes en maken zoiets als… mooie muziek. Geen feesthitjes dus. Geen meezingers of grootse festivalmomenten. Maar wel akoestische flamencomomenten waar piano, gitaar en de meerstemmig ontdubbelde stem van de Frans-Portugees zingende charmezanger proberen door je ziel snijden. Proberen? Ja, want voor pure intimiteit wil Manu Chao te veel spelen met elektronische speelgoedjes, smurfeneffectjes, mechanische handclapritmes of hiphop grooves die niet hippen (maar wel hoppen).
‘Viva Tu’ is dus een fijne plaat die de volwaardige Manu Chao spirit aanhangt. Een plaat die ook erg divers is en vele verschillende tropische maskers opzet. Het is enkel spijtig dat de band dat verleden meesleept, want dit is gewoonweg leuke muziek. Niet voor een festival van vijftigduizend bezoekers, maar voor een dorpsfeestje eind september in een bezwete circustent, midden Frankrijk, om de gelukte oogst te vieren. Vieren? Jaja, VIEREN! ‘Viva Tu’!