Mammút - Kinder Versions

Bella Union

Uit het verre Ijsland komt ons Mammút tegemoet  met 'Kinder Versions', een album dat vol noordelijke eigenzinnigheid zit, maar gelukkig ook toegevingen doet. 

De groepsnaam kwam er wat toevallig, zo vertelt vocaliste Kata Mogensen. Samen met gitaristen Alexandra Baldursdottir en Arnar Pétursson, bassist Asa Dyradottir en drummer Andri Bjartur Jakobsson vormt zij Mammút, een band die een zekere verwantschap deelt met zotte doos Björk en de sound en spirit van bands als Sigur Rós en Múm.

Aan de basis van het album liggen "gut instinct" en een voorliefde voor prettig gestoorde songs waarin de erfenis van post-punk gemengd wordt met een zekere avontuurlijkheid. Dat leverde hen met een aantal in het IJslands gezongen albums als 'Komdu Til Mín Svarta Systir' veel lauwerkransjes op in het thuisland. Geen doelbewuste keuze, maar het kwam erg natuurlijk en vanzelfsprekend om in de eigen taal te zingen.

De groep tekende onlangs bij Bella Union en dat was ook het startschot om het wat internationaler aan te pakken. Vandaar ook de keuze om op dit 'Kinder Versions' in het Engels te zingen.

Aan het begin zitten meteen wat langere tracks die de bekomen vrijheid huldigen. Maar een handvol seconden in opener We Tried Love en je kan echt niet anders dan bij die aparte vocals denken aan de o zo schattige levenslust van Björk. Dat doet ook de manier waarop Mammút de luisteraar betrekt in een aparte droomwereld, die dan weer driftig rockt,  dan weer richting andere klankwerelden trekt.

Het kenmerkt de groep: van verschillende walletjes eten, verschillende elementen opzoeken om daar vervolgens een eigen puzzel van te maken. Als grote nadeel is er wel het gegeven dat Mammút in de schaduw van de Grote Namen (Björk, Sigur Rós,..) opereert.

Ook het erop volgende Kinder Version maakt duidelijk dat Mammut soms vertrekt bij een folkinsteek om te eindigen bij donkere soundscapes die gaandeweg opbouwen  tot een groots, orgasmisch maar onheilspellend hoogtepunt zoals pakweg Depeche Mode dat kan. Vooral de manier waarop de groepsleden spelen met verschillende invalshoeken en sferen maakt indruk.

Iets verderop is er het wat kleine, speelse Bye Bye waarin de onschuldige, kinderlijke naïviteit goed tot uitdrukking komt. Het illustreert hoe Mammút ook breekbaarheid te bieden heeft, al komt de groep soms ook assertiever uit de hoek (The Moon Will Never Turn On Me waarin een oosterse sfeer door waait bijvoorbeeld).

Elders wordt duidelijk dat het basisingrediënt folk is en blijft , zoals tijdens Breathe Into Me. Die lengen ze aan met ontzettend veel fantasie en verbeeldingsvermogen. Mammút botst soms tegen de eigen beperkingen aan (Walls), want hoezeer de groep ook zijn best doet ; aan de echo's van Björk en Beth Gibbons valt hier maar moeilijk aan te ontsnappen.

Af en toe zit er bedwelmend venijn in de songs (What's Your Secret?), waardoor de luisteraar soms naar lucht moet happen (het wat lossere, vrijer groovende Pray For Air) om te besluiten met tristesse (het intieme, op een kale beat leunende Sorrow dat alweer naar grootsheid lonkt).

Het maakt van 'Kinder Versions' een apart, maar intrigerend album. Te ontdekken !