Magenta - The Twenty Seven Club
Tigermoth Records
Magenta beloofde een terugkeer naar haar progressieve roots. Leider Rob Reed wilde na ‘Chameleon’ en het onder de naam Kompendium uitgebrachte ‘Beneath the Waves’ opnieuw naar de Moog synthesizers en de baspedalen. En ja hoor, ‘The Twenty Seven Club’ heeft werkelijk alles wat een progliefhebbershartje begeert en is ongetwijfeld Magenta’s ‘magnum opus’.
Het artwork laat zes mensen incognito rond een tafel zitten (een allusie op het Laatste Avondmaal?) terwijl een Mefisto-achtige figuur de scène domineert. De zes songs vertellen over het weinig benijdenswaardige clubje rocksterren die op zevenentwintigjarige leeftijd het loodje legden. Conceptalbums handelen wel vaker over mythologische onderwerpen; ‘The Twenty Seven Club’ neemt zowaar een moderne mythevorming uit de populaire cultuur onder de loep.
Met opener The Lizard King (over Jim Morrison) levert het album meteen een formidabel visitekaartje af. Vanaf de oriëntaalse intro weten we dat het goed zit met het Welshe trio. Chris Fry’s door Steve Howe geïnspireerde wah-wah gitaar is geweldig op dreef. De combinatie met Reeds werk op de Moog zorgt voor een symfonisch ‘oorgasme’, terwijl zijn arpeggio’s op akoestische gitaar en mandoline voor typische seventies contrasten zorgen. Tussen al het instrumentale geweld houdt Christina Booth zich bewonderenswaardig staande met krachtige zanglijnen die de luisteraar melodische houvast bieden.
Sterke melodieën blijven ook moeiteloos overeind in het complexe, aan Jimi Hendrik gerelateerde Ladyland Blues. De invloed van Yes geldt hier nog sterker, zowel in de vocale harmonieën als de van ritmische veranderingen zwangere instrumentale workouts waarin het ensemblespel onpeilbare hoogten bereikt. Niet verwonderlijk dat Ladyland Blues in Reeds computer de titel ‘Drama’ meekreeg.
De ballad Pearl is van een heel andere orde. Gaandeweg groeit deze zanggeoriënteerde ode aan Janis Joplin uit tot een aan David Gilmour schatplichtige showcase voor Fry. Stoned gaat weer van start in karakteristieke Yes-modus; je moet niet veel moeite doen om de stem van Jon Anderson erbij te denken, zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van Tina Booth. Fry laat hier overigens zijn meest emotionele gitaarspel horen.
De titel Stoned lijkt overgenomen van de film uit 2006 over Brian Jones van de Rolling Stones die onder verdachte en nog steeds onopgehelderde omstandigheden verdronk en daarmee het eerste lid werd van de Twenty Seven Club. De Magenta-song brengt vooral de dubieuze rol van het bandmanagement – dat de dood in de doofpot wilde steken – aan het licht. Wie de Mefisto in het witte pak op de hoes is, moeten we hier niet ver zoeken.
Het met engelenviolen ingeleide The Gift handelt over Kurt Cobain (in 1994, het jaar van zijn dood, ontstond het idee van "de Club van 27") maar Reed heeft zich muzikaal laten inspireren door ‘New Blood’, waarop Peter Gabriel orkestrale interpretaties van eigen werk opnam. Verder laat Fry hier zijn kunsten op de slide gitaar horen.
In het indrukwekkende slot The Devil at the Crossroads haalt de band nog eenmaal alles uit de kast: de symfonische arrangementen, dynamische verschuivingen, dramatische timing, vintage klankkleuren. De tekst lijkt een synthese van iedereen in de Twenty Seven Club: Young man / Will you offer a life? / Will you give me your life? / For your own / Don’t Look Back. De rest is geschiedenis.
Maar het nummer verwijst ook naar bluesgitarist Robert Johnson uit Mississippi, met terugwerkende kracht het eerste lid van de club want al overleden in 1938. In enkele songs suggereerde hij dat hij zijn ziel aan de duivel had verkocht om zo goed mogelijk gitaar te spelen. In 1986 verscheen de film ‘Crossroads’, waarin gespeurd wordt naar een verloren song van hem – Johnson liet slechts een twintigtal nummers na.
Magenta zit al een tijdje zonder vaste drummer. Voor dit album werd Andy Edwards (Frost, IQ) aangezocht. Een gouden ingreep, zo blijkt. Edwards had zich nochtans volledig op zijn drumlessen teruggeplooid, maar misschien had hij deze plaat nodig om zich opnieuw op de prog te werpen. Intussen zit hij in Dec Burkes nieuwe groep Brave New Sky. Naar zijn talent te oordelen hopen we deze keer op een langdurig engagement.