Magenta - Chaos From The Stage

Tigermoth Records

In afwachting van het te verschijnen zevende studioalbum mag de liveplaat ‘Chaos From the Stage’ ons geheugen opfrissen aangaande het eerste decennium van Magenta. Dat werd feestelijk afgesloten met het uitstekende (in 2013 hier tot beste progschijf verkozen) ‘The Twenty Seven Club’, zo getuigt ook het concert van de Welshe band in Leamington Spa in november 2015. 

Deze cd met dvd bevat vooral tracks van de laatste drie albums. Omdat Rob Reed drukke keyboardverplichtingen heeft, wordt de Magenta-kern live aangevuld met collega-Welshman en bassist Dan Nelson (Godsticks), die de bouwwerken van solide stutwerk voorziet.

Met zijn catchy refrein en gillende synths is Glitterball een prima binnenkomer, maar het nummer wordt pas echt interessant als Chris Fry Yes-maestro Steve Howe achterna gaat in de ‘Tales From Topographic Oceans’-achtige tweede helft.

‘Seven’ was in 2004 Magenta’s doorbraakalbum, over de zeven hoofdzonden. Aangezwengeld door een vinnige orkestratie slaat met Lust de vlam in de pan. De ballad Pearl is van een heel andere orde. Deze zanggeoriënteerde ode aan Janis Joplin groeit langzaam uit tot een showcase voor Fry, maar ook zangeres Christina Booth piekt hier.

In The Devil At The Crossroads haalt de band alles uit de kast: de symfonische arrangementen, de dynamische verschuivingen, de dramatische timing. Het nummer verwijst naar bluesgitarist Robert Johnson, met terugwerkende kracht het eerste lid van de twenty-one-club want al overleden in 1938. Die suggereerde dat hij zijn ziel aan de duivel had verkocht om zo goed mogelijk gitaar te spelen. Al valt dat laatste enkel vast te stellen in het geval van Chris Fry, die met emotionele soli fraai uit de hoek komt.

Het titelnummer van het album ‘Metamorphosis’ heeft een echte live-sfeer door de spanningsbogen die zeventien minuten lang de grillige opbouw overspannen. Anderzijds is het averechts getitelde Preikestolen van dezelfde plaat een overtuigende miniatuur en legt het de relatie met Reeds aan Mike Oldfield schatplichtige Sanctuary-project.

In het oriëntaals geïnspireerde The Lizard King (over Jim Morrison) zorgt de combinatie van gitaren en Reeds spel op de Moog voor een symfonisch "oorgasme". Tussen al het instrumentale geweld houdt Booth zich alweer met bewonderenswaardig aplomb staande.

Voor wie de studioalbums al in huis heeft, is ‘Chaos From the Stage’ niet meteen verplichte aanschaf. Maar de neofiet vindt hier een prima introductie tot één van Wales’ progressieve topgroepen.