Machine Head - UNATØNED

Nuclear Blast

“Let freedom ring with a shotgun blast!” Wie kent deze legendarische zin niet? Het zette Machine Head in 1994 op de metalkaart met Davidian, de openingstrack van debuut ‘Burn My Eyes’. In de jaren die daarop wisselde de band groovy thrashmetal af met nu-metal (‘The Burning Red’ uit 1999) om uiteindelijk in 2003 definitief naar de roots terug te keren met ‘Through The Ashes Of Empires’. Daarna volgden nog een aantal knappe albums, het ene iets technischer dan het andere. Benieuwd of het viertal onder leiding van frontman en oprichter Robb Flynn na meer dan dertig jaar nog even verrassend uit de hoek kan komen.

“Even diep inademen”, zullen ze in het Machine Head-hoofdkantoor gedacht hebben. "Want na een intro van een halve minuut gaan we meteen naar zesde versnelling". ATØMIC REVELATIONS en UNBØUND doen hard hun best om krachtig over te komen, maar er ontbreekt iets. De productie is in elk geval dan weer om van te smullen: vette gitaren, hier en daar een paar samples en extra riedeltjes en een beukende drumklank, al is het contrast tussen hoge en lage toms nogal heel groot.

Na slechts twee songs begint het stilaan op te vallen dat ‘UNATØNED’ meer teruggrijpt naar de nu-metal die - toegegeven - aan een serieuze revivial bezig is tegenwoordig. Luister maar eens naar de opbouw in het begin van ØUTSIDER en elke Slipknot-fanaat zal ongetwijfeld People = Shit herkennen. Zelfs de zanglijn klinkt alsof die door Corey Taylor geschreven werd.

Wat het meest opvalt, is hoezeer de stem van Flynn veranderd is. Hij klinkt helemaal niet meer zoals vroeger. De cleane vocals zijn helderder en minder rauw, maar de harsh vocals zitten duidelijk in een lager en comfortabeler register. Dat zal er alleszins voor zorgen dat de zanger het live langer kan uithouden, al komt dat op plaat niet bepaald overtuigend over.

Maar goed, tijd voor een ballad. We zitten per slot van rekening aan track nummer vier. NØT LØNG FØR THIS WØRLD bevat de meest cleane vocalen van alle songs en dat komt niet per se slecht over. Het is een knappe song met een knap refrein, zeker één van de betere op deze plaat. Nadien gaat de snelheid terug de hoogte in met THESE SCARS WØN’T DEFINE US. Veel drumfills en snelle gitaarriffs, best lekker om naar te luisteren. En dan is er plots DUSTMAKER, een meeslepend intermezzo dat evengoed op een David Lynch-soundtrack had gepast. Zonder twijfel de origineelste en meest memorabele track op deze plaat.

Voor de typische Machine Head-gitaarpiepjes kan je terecht bij BØNESCRAPER, tegelijk ook de track die het publiek ongetwijfeld zal meezingen. Voor de klassieke MH-fan waarschijnlijk te commercieel, voor de doorsnee concertganger dan weer de track die het langst onthouden wordt. Ook hier komt de doorslaggevende nu-metal er opnieuw zwaar door, net zoals bij BLEEDING ME DRY en ADDICTED TØ PAIN, waardoor die laatste heel fel neigt naar Chimaira, waar men ook nu-metal en thrash wist te combineren.

In schoonheid afsluiten doet de band met SCØRN, waar eindelijk de oude stem van Flynn terug te horen is, al is het maar heel eventjes. Net zoals DUSTMAKER is dit een song die je niet zou verwachten op een Machine Head-album, maar het klinkt goed en zorgt ervoor dat je ‘UNATØNED’ misschien wel meteen een tweede keer opzet.

Waar Killswitch Engage eerder dit jaar met ‘This Consequence’ vriend en vijand compleet wist te verrassen, hebben Robb Flynn en de zijnen de tand des tijds iets minder goed doorstaan. Het is zeker geen slecht album met enkele leuke uitschieters, maar de klassieke MH is ver weg.

Machine Head staat op de slotdag van Alcatraz 2025.