Maarten Van Der Vleuten - Systematically Declassified 3 & 4
Signum Recordings
Sceptisch? Zeker. Muziek na lange tijd toch te grabbel gooien nadat besloten werd om ze niet publiek te maken, dat ruikt wat naar tweedehands of marketing. Maar dat is naast de Nederlandse producer Maarten Van Der Vleuten gerekend. Want wie wat vertrouwd is met één van zijn vele elektronica-aliassen of de files van ‘Systematically Declassified 1’ of 2 al in handen kreeg, weet dat de titel van deze uitgavereeks geheel onterecht gebruikt wordt.
Meer nog, mijnheer Maarten Van Der Vleuten: schande dat u deze berg heerlijke techno en acid house zo lang wilde verbergen. Want daar gaat het hier om. Editie drie en vier bevatten samen niet minder dan zesendertig knallende tracks, zowel verfijnde en volwaardige songs als ruwe, nog niet volledig afgemixte versies.
En de rijkdom is groot. Want de producer houdt wel van songs die richting tien minuten (of meer) knipogen, maar inhoudelijk toch voortdurend in beweging zijn. In het geval van de vierde editie soms zelfs iets te hyperkinetisch te werk gaan of dankzij een erg hoog aantal bpm (beats per minute) met een snoeiharde song als Tweeter Killer zelfs richting hardstyle knipogen.
Want harde techno- of elektrobeats, daar draait het duidelijk om. Achter wat jeugdige humortitels als Deur Skarnier of Betontor huist een ritmisch stukje killermuziek met beukende beats en als zwepen slaande hihats die, vermengd met snarebreaks of extra trommeltjes, enigszins aanleunen bij die andere fel uitpakkende techno-Nederlander eind jaren negentig, Speedy J. Mechanisch, machinaal, monsterlijk.
Op ‘Declassified 3’ mag daar wat meer melodie bij. Een orgeltje hier of daar, een heerlijke dubbas in een diep UB Sub of zelfs wat Chicago housegrooves in een vrij donker Live My Life, waar de man zowaar zelfs even achter de micro plaatsneemt om te beklemtonen dat hij graag zijn eigen zin doet. Leuk ook hoe de beatmeester zowel een ruwe als een herwerkte versie van de woeste technotrack Reach Up achter elkaar plaatst, waaruit blijkt hoe een wat meer afgewerkte, uitgediepte productie wel een warmer resultaat geeft, maar dan weer afbraak doet aan het rauwe, industriële karakter.
En zo houden deze monsterfiles voldoende smaakmakers in om nostalgisch terug te blikken naar technoraves waar “less is more” een handelsmerk was en spontaniteit een troef. Want dit is duidelijk een product uit een glorieus verleden, een extra verwennerij voor de undergroundfans of voor de encyclopedische geek die probeert bij te houden waar Maarten Van Der Vleuten zijn gouden handen allemaal op legt en legde. Om ogen en oren open te trekken.