Maarten Van Der Vleuten - Parts Of The Process
Signum Recordings
Dat de naam Maarten Van Der Vleuten bij u geen belletje doet rinkelen, dat vergeven we graag. Maar we raden u als liefhebber van gemoedelijke en tevens spitse elektronica toch aan de jarenlange muzikale wandelingen van de Nederlander eens nader te bestuderen en de vele kwalitatieve raakvlakken met IDM, techno, elektro of ambient te ontdekken. Met de tigste release, ‘Parts Of The Process’, zet de elektronicatovenaar zijn queeste voort. Ditmaal leidt de speurtocht tot de wereld van minimal ambient, synthesizerdrones en klassiek toetsenwerk.
Toegegeven, dat is wel even wennen. Het rijk van droom en drone is niet meteen iets wat we koppelden aan Maarten Van Der Vleuten. ‘Parts Of The Process’ is dan ook een oefening in geduld, in alles even opzijzetten en laten gebeuren. Zoals de titel doet vermoeden, gaat het hier om dertien op zich nogal verschillende en loshangende delen in één verhaal. Dat kan variëren van een filmisch geheel met neoklassieke touch van piano of marimba (Second Opinion 2 of Steganographia I) tot een fraaie IDM-constructie met eindeloze herhaling van het grondbeginsel en een mooie beweging tussen hoge en lage frequenties. Noteer in die laatste categorie gerust de termen “hoogtepunt” en “H.I.A.” bij het fabuleuze, atmosferische Ite In Pace dat een klein kwartier lang sleept en bedwelmt.
Al te vaak gaat Van Der Vleuten echter voor suggestie, een sfeerprent, een impressie die veel eigen interpretatie toelaat. Het voordeel van spelen met onderhuidse frequenties en ontdubbelende of ontwikkelende tonen. Waar noten vervagen in tonen en waar tonen vervagen in klanken. En in die laatste categorie hoeft alles daarom niet helemaal samen te hangen, zoals een track als DDSD bewijst: een open configuratie van live bastoetsen, hoge echomotieven en storende ruiseffecten. Om eerlijk te zijn, zijn we niet helemaal fan van die momenten van drone, droom en doezel in traag wentelende bewegingen.
Gelukkig pakt dit digitale album ook af en toe meer uit. En dan komen de emoties ook meer naar boven. Bijvoorbeeld in de vorm van een spontane glimlach bij The True Purpose Of Blood (ook weer goed voor twaalf minuten), waarvan het herhaalde thema op gedubde mondharp lekker knipoogt naar het van Aphex Twins bekende Digeridoo, maar ditmaal in een rustieke ambientvorm. In elk geval houden we daar liever halt dan bij die loodzware afsluiter waarin Van Der Vleuten via een bonkende drone lange tijd op zoek gaat naar een synthese tussen tegen elkaar botsende tonen en frequenties maar blijft steken in muzikaal nihilisme.
Het is geen eenvoudig verteerbaar werk geworden, dit nieuwe hoofdstuk van Maarten Van Der Vleuten. Een eerder beperkte samenhang, vaak vage muzikaliteit en het soms bewust negeren van esthetiek of comfort dagen de luisteraar uit. Dit is in elk geval geen plaat waarvan je niet kunt zeggen of hij goed of slecht is, maar wel dat hij - naar eigen smaak - goede en minder goede momenten kent.