Lyenn - Adrift

Waste My Records

Net zoals voor ‘Slow Healer’ trok wonderboy Lyenn naar IJsland voor de opnames van zijn derde album. Hij kwam terug met uit de eeuwige nacht gefilterde schoonheid.

De carrière van Lyenn valt grotendeels samen met het voorbije decennium. In 2009 bracht hij debuutalbum ‘The Jollity Of My Boon Companion’ uit bij Munich Records en sindsdien is zijn ster blijven rijzen. Hij tourde de wereld rond met The Mark Lanegan Band, werkte samen met legendes als Marc Ribot, Shazad Ismaily, Sam Amidon en vele anderen. Hij vormt een derde van het jazzrocktrio Dans Dans en waagt zich nu aan iets wat hij nog niet eerder deed: een soloalbum dat volledig live werd opgenomen.

Dit keer zat er geen zeven jaar tussen zoals bij de eerste platen (ok, er was ook nog de ep ‘Vowels Fade First). Drie jaar na ‘Slow Healer’, de plaat die hij in IJsland opnam, is Lyenn terug. Alweer bij een nieuw label (het Belgische WasteMyRecords dit keer), maar nog altijd herkenbaar zoekend en tastend zoals voorheen. Alles staat in het teken van sfeer en de esthetiek. Dit is iets voor fijnproevers, voor muziekliefhebbers die ook ‘Spirit Of Eden’ van Talk Talk of ‘Manafon’ van David Sylvian in de kast staan hebben.

De plaat opent langzaam als de bloem van winde, de plant van wie de bloemen slechts één nacht bloeien en zich ’s morgens in alle vroegte laat bestuiven door hommels. De opener heet dan ook toepasselijk Morning Sun, de ideale titel voor een song die de plaat langzaam laat ontwaken.

Het is dan al bijna niet te geloven dat dit album live werd opgenomen. Die gelaagdheid! Die subtiliteit! Het is niet te bevatten dat die live werden gecapteerd. Tot je de namen ziet van de muzikanten met wie Lyenn zich omringde: Shazad Ismaily en jazzdrummer Julian Santorius kennen we al van de vorige plaat, maar dit keer is ook Aaron Roche van de partij.

Deze gitarist, zanger en trombonist was twee jaar geleden al eens te gast op BRDCST en werkte samen met tal van artiesten waaronder Hite, Welcome Wagon, Laurie Anderson, Psychic Temple, Sufjan Stevens en AHNONI. Waarschijnlijk is het Lyenns maatje Ismaily die de twee met elkaar in contact bracht, want op diens Figureight Records bracht Roche zijn laatste plaat uit.

De muzikanten lijken elkaar ook nog voorzichtig te besnuffelen in Deliverance, maar vanaf single Until We Blend klinkt een zeker vertrouwen door dat in Night een eerste keer echt doorbreekt. Na het korte Give In zoekt de plaat nog meer gelaagdheid op. Staggering Heights houdt het daarbij nog redelijk gebald, maar vanaf Pedestal en zeker in afsluiter Hissing Fire zit de plaat in een jazzy flow. We tollen rond in de nachtelijke lucht als een genster die ontsnapte aan dit muzikale vuur en gaan op in het diepe duister.

Lyenn blijft ook dit keer een zoeker die intuïtief zijn pad baant en zich volledig overgeeft aan de muziek. Dat is waarschijnlijk ook wat hij verwacht van zijn luisteraars. Wij lieten ons alvast gewillig meedrijven.