Lydia Ainsworth - Darling Of The Afterglow

Bella Union

Klassiek geschoolde zangeressen die zich aan popmuziek wagen. Het heeft al een paar zeer mooie dingen opgeleverd. Denk maar aan Kate Bush, Tori Amos, Björk, Agnes Obel, ... Tot dit selecte clubje behoort ook de Canadese Lydia Ainsworth.

Met het debuut ‘ Right From Real’ werd Ainsworth genomineerd voor een Juno Award voor beste elektronische album en dit jaar kwam ze met deze opvolger. Uiteraard voert elektronica daarop nog steeds de boventoon, maar de zangeres gaat dit keer met wel heel veel genres aan de slag. Soms lijkt het wel alsof Enya een ménage-à-trois aangaat met Mumford and Sons en James Blake.

Die laatste leent zijn bassen uit voor opener The Road, een dijk van een song waarmee ze die andere pop noire-engel Banks naar de kroon steekt. Ainsworth kondigt die staatsgreep aan met sinister klokkengelui en diept dan de diepste bassen op waarover zij haar etherische lijnen zingt, begeleid door een gevoelige piano. Ook verderop dingt ze naar de fans van op diepe bassen drijvende r&b, zoals in Ricochet en Afterglow.

Elders grijpt ze naar totaal andere invloeden. Zo zijn er in What Is It? en Spinning zelfs banjo’s te horen. In het eerder genoemde Ricochet verwerkt ze dan weer Arabische invloeden in de zang en is Bat For Lashes nooit ver weg. Op derde single Into The Blue pitcht ze haar stem op Yeasayer-wijze en kiest ze de weg van de edm.

Deze veelvoud aan invloeden maakt dit een heel gevarieerde plaat, maar het synthetische karakter, gekoppeld aan de experimenteerdrift van Ainsworth, maakt niet elke song tot een winnaar. Anderzijds durft de Canadese tenminste af en toe buiten de lijntjes kleuren en dat is altijd toe te juichen. Dit is popmuziek, jawel, maar dan zonder concessies aan wat commercieel interessant is.

Tekstueel en qua sfeer is ‘Darling Of The Afterglow’ een echt vrouwelijke plaat. Er is in de eerste plaats die typische stem van Ainsworth, maar door de manier waarop ze haar songs aankleedt, creëert ze een donkere, dramatische sfeer waarbij je luchtig geklede vrouwen met loshangende haren ziet dansen tussen de bomen van een eeuwenoud bos waarboven een volle maan prijkt. Luister naar Open Doors en begrijp.

Wanneer Ainsworth zich dan toch een keer waagt aan een cover van de toch wel zeer mannelijke Chris Isaak, overtuigt ze niet, hoezeer ze Wicked Game ook naar eigen hand zet. Nee, dan liever WLCM, wat staat voor “What Love Can Mean” waarin de zangeres naar zichzelf en een eindigende relatie kijkt en ze Kate Bush-gewijs een paar keer fors vocaal uithaalt. Of de spannende slotsong Nighttime Watching waarin een paar fluiten serieus door de mangel worden gehaald en er van alles aan de gang is met samples.

Lydia Ainsworth staat met dit album op 2 juni in Trix. Wedden dat het een spannende avond wordt?