Lustmord, Various Artists - The Other - Lustmord Deconstructed
Pelagic Records
GE-NI-AAL. Geen enkel probleem als je nog nooit van dark ambientlegende Lustmord gehoord hebt (geef toe: die naam wil je sowieso wel eens in Spotify intypen, niet?). Dit jaar wordt 's mans album [ O T H E R ] uit 2008 afgestoft. Op zijn tiende langspeler mochten voor de eerste keer ook gitaren aanwezig zijn van de hand van niemand minder dan Adam Jones (Tool), King Bruzzo (Melvins) en Aaron Turner (Converge, Sunn O))). Helemaal interessant is de bijlage van zomaar even twee remixplaten waarbij een kruim van artiesten je doet likkebaarden. En zo ken je Lustmord plots toch een beetje.
Want als we onder meer Godflesh, Enslaved, Mono, Steve Von Till (Neurosis), Jonas Renske (Katatonia), Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten) en natuurlijk ook The Ocean - huisband van initiatiefnemer Pelagic Records - op een rijtje zette, heb je nu al inspiratie om de komende vier winters door te geraken. Zestien kanjers van tracks op rij gaat een artiest in volle eigenheid aan de slag met het werk van de Welshe, duistere tovenaar Lustmord.
En dat is sowieso te veel om allemaal in een paar alinea’s te bevatten. Maar weet dat je een spectrum mag verwachten dat vertrekt vanuit tochtige, morbide minimale drone ambientspektakels met industriële galm (Enslaved - Eon), over traag opbouwende postrockmolochs waar je zo’n zes minuten mag wachten op een door floortom aangedreven apocalyps (Mono – Er Eb), tot sfeervolle, neoklassieke composties waarin het geklaag van klarinet en duistere cello met sombere pianotoetsen en weemoedige scapes je zo een nachtelijke griezelfilm in sleuren (Bohren & The Club Of Gore – Plateau). Allemaal met een gelijkaardige eigenwijsheid als het gaat over grenzeloze diepte en eindeloze tijdsbeleving. Al is het maar omdat de gemiddelde duur op zo’n acht minuten ligt. Doe dat maar eens maal zestien tracks …
Stuk voor stuk prikkelen de artiesten je fantasie. Stuk voor stuk zorgen ze voor indrukwekkende sfeertracks. Je krijg hier de duisternis in veel verschillende facetten. Van staalhard en intens tot hol en dromerig. Maar het is en blijft wel dezelfde duisternis. Het rijk van deze peetvader van het dark ambient-genre.
Het valt dan ook op dat loeiharde metalgitaren of energieke explosies ontbreken. Zelfs Mono's openbaring klinkt eerder getormenteerd dan als vuurwerk en ook Godflesh houdt in een kanjer van een track de harde industrial tegen op de grens van doorbraak. Al moeten we toegeven dat het postrockgeweld van The Ocean toch stevig inbeukt. Wat je wel kan tegenkomen, is een abstract en akelig ritmisch geheel van rafelende samplegeluiden van Jonas Renske, een minimalisme van dertien minuten drone en ruis van Ulver of zelfs een multivocale, heimelijke lofi ballad van Jaye Jayle (“It still burnes like hell / an honest hell”).
Om maar te zeggen: het gaat hier niet zomaar om een remixprojectje, maar om een heus eerbetoon. Eentje waarin de lat verdorie serieus hoog ligt en waartussen geen zwakke bijdrage te bespeuren valt. En ja, we weten dat je zwaar in de buidel zal mogen tasten en opboksen tegen de fans en verzamelaars, wanneer je de volledige boxset in al zijn gouden glorie wil bezitten, maar er zijn ook voldoende vormen beschikbaar die meer binnen je maandelijkse vinylbudget zullen passen. Niet aarzelen!