Lust For Youth - Compassion
Scared Bones Records
De jaren tachtig. Heerlijk zweverige synthpop met blitse meezingtunes. Eenvoudig en efficiënt. Dat moet het Zweeds-Deense Lust For Youth ook gedacht hebben toen ze hun dreigende gothicmuziek meer en meer opfristen. Het resultaat is een lichte, frivole vierde plaat met mooie, elektronische hobbels en bobbels.
Op één of andere manier past dit nieuwe gelaat beter bij de bandnaam van deze Denen. Nostalgie en jeugdsentiment, daar gaat het over. Deze three piece band hanteert eenzelfde bezetting als New Order, een groep met wie ze veel muzikale gelijkenissen vertonen. Meanderende synthesizermelodietjes, hobbelende beats en hol galmende vocalen: check. Glimmende muziek met een typische new wave echo, zeg maar.
Toch blijft Lust For Youth niet helemaal steken in het verleden. In zijn gelaagd bad van zweefsynthesizers en echo’s steken de drie heren immers ook aanstekelijke, moderne beats en opgewekte details. Zo knipoogt de band meermaals richting dansvloer. Dat alles wordt gedomineerd door een vrij volle productie met holle klanken, wat zowel een hip als een wat bedwelmend effect geeft. Melodieën proberen voortdurend boven te drijven, maar worden ondergestoken in een wollen, kleurrijke deken van neoromantische klanken zoals ze die enkel nog in Scandinavië kunnen produceren.
Grote voorbeeld is allicht het centrum van dit album, het nummer Better Looking Brother, dat met zijn zevenenhalve minuut met kop en schouders boven de rest uit steekt. Denk aan een combinatie van denderende beats, een mooi wippend synthesizermotiefje en een gitaar die daarin ijl rondcirkelt tot een rondtollend geheel ontstaat. Verder voorziet Lust For Youth hier bij uitzondering ook af en toe wat instrumentale zijsprongetjes en intermezzo’s, wat niet enkel de popstructuur breekt, maar ook de interesse en spanning verhoogt. Psychedelische dance? Waarom niet?
Die inventiviteit maakt deze plaat trouwens erg divers, hoewel dat niet meteen opvalt. Tussen de slechts acht tracks steekt dit combo buitenbeentjes als een instrumentaal, downtempo nummer met ambientallures (Easy Window) of een afsluiter met fonkelsynthesizer, gitaararpeggio’s, hobbelritme en een gesproken verhaaltje (In Return). Daarmee gooit de band het wat denigrerend etiket “elektropop”, dat het in vele besprekingen aangemeten krijgt, in de prullenmand.
Toch is er een weerhaakje. Een eigen sound is vaak immers een troef, maar in dit geval werkt het wat beklemmend. Die Psychedelic Furs-achtige, holle zang van Hannes Norrvide sleept dit album mee in zijn “laziness”. Daarnaast domineren de knipogen van het verleden wat te veel boven de moderne accenten. Het geeft ‘Compassion’ een wat pijnlijk been there, done that-gevoel. Aan de andere kant: begon deze bespreking nu niet met de woorden “De jaren tachtig” en “heerlijk”?