Luluc - Sculptor

Sub Pop Records

Heeft het dezer dagen nog zin om een kampvuurplaat te maken terwijl het tegelijk levensgevaarlijk is met de droogte en eigenlijk onverantwoord vanwege het fijnstof om nog kampvuren aan te steken?

Luluc, het naar Amerika uitgeweken Australische duo bestaande uit Steve Hasset en Zoe Randell, deed het toch. En omdat zij de makers zijn van het mooie ‘Passerby’ van een viertal jaar geleden, wilden wij het dolgraag eens horen.

Maar helaas, het zal bij een paar luisterbeurten blijven, vrezen we. De stem van Randell is nog altijd betoverend mooi, maar de liedjes op ‘Sculptor’ beklijven niet. Misschien zullen we op een druilerige zondagochtend in oktober wel in de stemming zijn voor dit soort kabbelende, vaak minimalistische liedjes, maar vandaag – en de voorbije dagen – niet.

Het grote probleem ligt misschien niet eens bij de plaat, maar de nummers op ‘Sculptor’ zijn zo delicaat en bevatten zulke ragfijne, maar in het savoureren onmisbare details, dat de plaat geen bijgeluiden verdraagt en die zijn er in onze moderne wereld overal. Je zou bij dit album dan ook een goede hoofdtelefoon moeten krijgen, of de hoes zou op zijn minst de sticker “Play under headphones only” moeten dragen.

Luluc heeft zijn muzikale palet uitgebreid sinds ‘Passerby’. Elk nummer heeft wel iets waardoor het zich onderscheidt van het – op het eerste gehoor eendere – voorgaande, maar je moet het wel horen. Zo zijn er de belletjes in Controversy, de heerlijke gitaarsolo van J Mascis in Me And Jasper, het koper van Dave Nelson op Heist, enz. Allemaal broodnodige toevoegingen aan het zeer eenvoudige spel op akoestische gitaar dat de plaat overheerst.

Gelukkig zit er wel een tekstboekje bij de plaat. Niet om mee te zingen, dat zou de betovering alleen maar verbreken, maar de teksten van Luluc zijn erg poëtisch en zeker een meerwaarde. Een voorbeeldje? Vooruit dan maar: “We spray our hair into submission/ upright to attention/ Marching to no orders/ imagination has no borders/ Well lucky that.”

De rode draad doorheen de liedjes is het idee dat iedereen de controle heeft over zijn eigen verhaal, maar de plaat lijkt vooral een uitnodiging om uit dat verhaal te stappen en helemaal zen te worden. Of je daarin meegaat, is natuurlijk een keuze die je kunt maken, maar dan wel een keuze die wegloopt van de zevenvaksautostrade van ons jachtige leven.

Hasset en Randell maakten die keuze. Wij kunnen of durven vooralsnog niet volgen.