Lula Pena - Archivo Pittoresco

Crammed

De in Portugal geboren Lula Pena heeft in de loop der jaren een bijna mythische status verworven. Allerlei verhalen over een introverte, haast mensenschuwe diva kwamen naar boven. Ze componeert, met een enkele akoestische gitaar en schrijft uiterst poëtische teksten. 'Archivo Pittoresco' is haar eerste album in zeven jaar na het experimentele 'Troubadour' (2010). Ze heeft nog steeds grijze haren en ook die moedervlek zal blijven, maar ze is eindelijk terug en wij sluiten haar graag opnieuw in de armen. 

Als er een nieuw album van Lula Pena verschijnt, dan is dat bijzonder. Optreden doet ze zelden, ondanks de wereldwijde fanbase. Van commerciële bedoelingen kan je haar dus moeilijk beschuldigen. Het artistieke primeert en er verschijnt pas iets als zij er uitdrukkelijk haar zegen aan geeft. De touwtjes en de regie houdt ze zelf stevig in handen.

Het allereerste wat op dit 'Archivo Pittoresco' opvalt, is de hoes; een spel met schaduwen. Ook hier treedt ze niet op de voorgrond. De focus ligt op het nieuwe materiaal. Ze volgt haar eigen instinct, zowel in haar carrière als in haar muziek. Met haar unieke stem en dito gitaarstijl weet ze een onwaarschijnlijk diepe emotionaliteit te bereiken. Stem en gitaar worden, net zoals op eerder werk, één en op haar reis doet ze nu eens Portugese folkblues aan, dan weer flamenco, Frans chanson, Portugese phado (haar favoriete spellingswijze), Braziliaanse bossa nova en meer.

Pena's 'Archivo Pittoresco' is het werk van een artieste die zich laat voorstaan op vrijheid. Ze baseerde  zich hiervoor op een negentiendeëeuwse beweging van schilders, die onophoudelijk nieuw terrein exploreerden door de eigen intuïtie te volgen; net zoals Pena.

Opmerkelijk is dat de zangeres in tegenstelling tot op eerder werk verschillende talen bezigt (Portugees, Frans, Engels, Spaans, Grieks, Italiaans) om de nieuwe songs tot leven te brengen. Ze laat zich hierbij onder meer inspireren door werk van Manos Hadjidakis, de Chileense songwriter en etnomusicoloog Violeta Parra en de Belgische surrealist Scutenaire, maar evengoed door de schrijvers van 'The Twilight Zone'-soundtrack en andere, meer onbekende namen. Ook zelf speelt ze vakkundig met woorden. Muzikaal teert ze hoofdzakelijk op het werk van Latijns-Amerikaanse songwriters zoals de recent overleden Ederaldo Gentil of Violetta Para.

De door Scutenaire geïnspireerde opener Poema/Poème is al meteen pakkend. Met Pesadelo Da Historia, een tekst van de hedendaagse Braziliaanse dichter Ronaldo Augusto, heeft ze het over Afrikaanse slavernij en de manier waarop die eigenlijk nog steeds een open wonde is: "The Black that I am, including my soul".

Pes Mou Mila Lexi zou iets als "Geef mij het woord" betekenen en is een Griekse song, waarmee de zangeres-componiste de economische malaise in Griekenland hekelt. Ze steunt hiermee indirect het verzet tegen het Europese beleid.

Bespiegelingen over God (Deus E Grande), vriendschap en liefde (Cantiga De Amigo) zijn altijd bronnen van inspiratie. Daarnaast vind je ook stokoude composities terug, zoals A Diosa (No Potho Reposare). En het ronduit knappe Come Wander With Me is een rechtstreekse uitnodiging om haar aan het werk te gaan zien en mee met haar op reis te trekken.

Lula Pena speelt op 3 februari in AB. Dat belooft een fantastische concertavond te worden.