Loyle Carner - Not Waving, But Drowning

AMF Records

Not Waving, But Drowning

Loyle Carners tweede studioalbum is geland. En het is er eentje van ruwe schoonheid. Liefde, warmte en volwassenheid zitten allemaal samengepakt in ‘Not Waving, But Drowning’

Loyle Carners debuut ‘Yesterday’s Gone’ was al goed. Wat zeggen we? Zeer goed. De poëzie, rake productie en onweerstaanbare flows bleken genoeg voor een handvol nominaties (waaronder één voor de Mercury Prize). Nu, twee jaar later, brengt de Londenaar dus de langverwachte opvolger ‘Not Waving, But Drowning’ op de markt. Het is er eentje die licht werpt op zijn snelle ontwikkeling van jongen tot man.

Beginnen doet hij dan ook met een liefdesbrief aan zijn moeder, Dear Jean. Zelden zagen we iemand zo uitgesproken praten over de liefde voor zijn moeder. Met een overweldigende tederheid en ondersteund door een zijdezachte piano verzekert Loyle Carner zijn moeder ervan dat hij, ondanks dat hij met zijn vriendin is gaan samenwonen, haar allesbehalve in de steek gelaten heeft. Prachtig toch?

Zo persoonlijk blijft het heel de plaat lang. Loyle Carner raakt zeer vertrouwde thema’s en maakt er gewoon zijn handelsmerk van. Van een doodgebloede vriendschap (Crispy) naar de liefde voor koken (Ottolenghi en Carluccio knipogen naar zijn favoriete chefs), een identiteitscrisis (Still) en vaderproblemen (Looking Back): het is er allemaal.

Op ‘Not Waving, But Drowning’ is hij dan ook meer poëet dan rapper. Zijn bedachtzame lyrics – gestoeld op zijn snel opkomende volwassenheid, heimwee en tollende herinneringen – zijn ongelooflijk goed. Desondanks klinkt de Londenaar het best wanneer een gastartiest hem vergezelt. Dan voelen/horen we een soort magie vrijkomen. Zo is Angel met Tom Misch fenomenaal funky. Het geheel is zo zwoel als een warme zomerbries en de stemmen van beide artiesten zijn ongelooflijk goed op elkaar afgestemd. Hetzelfde geldt voor Loose Ends – waar Jorja Smith een frisse wind doorheen Loyle Carners poëtische teksten jaagt – en Desoleil (Briljant Corners), waar Sampha je geest mee komt betoveren met zijn breekbare stem.

‘Not Waving, But Drowning’ toont hoe krachtig Loyle Carner is, wanneer hij zich kwetsbaar opstelt. De Londenaar is een meester in bedachtzame lyrics en heeft zich op deze plaat uitstekend laten bijstaan door de perfecte gastartiesten. Hunkerend naar meer blijven we achter.

3 juli 2019
Jeroen Poelmans