Low - Ones And Sixes

Sub Pop Records

Vroeger was het duidelijk: Low rijmde op slow en klonk ook zo. Bij ons had de band ook Duyster om een weg te vinden naar de radio. Maar ook dat is nu verleden tijd. Heeft een band met zijn elfde langspeler überhaupt nog glijmiddel nodig?

De band heeft al lang niets meer te bewijzen en beseft dat ook, zo blijkt uit de tekst van Innocents: “To begin with there's the two of us neverminding the world / with the honor of a few of us melting everything to hope”. 

Het is dan ook al tien jaar geleden dat Alan Sparhawk en Mimi Parker met ‘The Great Destroyer’ hun meest succesvolle plaat afleverden. De albums, die volgden, werden steeds tegen het licht van deze plaat gehouden. En dat is met deze niet anders, maar ze zal vooral vergeleken worden met de voorganger ‘The Invisible Way’ en dan kunnen we maar één ding concluderen: de twee zijn elkaars tegenpolen. Jeff Tweedy zette de band rond het kampvuur; maar dat is nu uitgedoofd en de nieuwe producer, BJ Burton trekt een koelbox vol kille elektronica open.

Dat wordt meteen duidelijk in Gentle waarin de elektronica kraakt als ijs op een bevroren meer en de piano en de stemmen van Parker en Sparhawk enkel voor een waterzonnetje zorgen. Een stemmige opener die perfect past bij het artwork van Peter Liversidge.

De single No Comprende is minder Spartaans en traag, maar daarom niet luchtig. De tekst doet vermoeden dat het al eens flink waait in het huisje van Sparhawk en Parker. Boven de prachtige harmoniezang tussen het echtpaar hangt een niet te negeren ijspegel in de vorm van een gortdroge, prangend klinkende gitaar. Wat een verschil met Spanish Translation, waarin de twee elkaar weer wel begrijpen en het goedmaken onder een dekentje van warme toetspartijen.

En zo is ‘Ones & Sixes’ een plaat die enkel door twee echtelieden gemaakt kon worden, die in alle eerlijkheid en openheid de relatie tot elkaar ontleden tot op het bot. Soms zingt enkel Parker, dan weer enkel Sparhawk; soms kruipen de twee lekker dicht bij elkaar en dan zingen ze wel weer samen, maar lijken ze gescheiden door een muur van ijs. Het kan symbool staan voor mensen in een langdurige relatie.

In zulke relaties zijn woorden bijna overbodig.What Part Of Me bijvoorbeeld steunt op twee zinnen: “What part of me don’t you know / What part of me don’t you own?” Dat de essentie vaak volstaat heeft Low natuurlijk al lang begrepen, ook in zijn spaarzame, maar oh zo effectieve instrumentatie.

Dat de band nu weer meer naar de elektronica grijpt, betekent allerminst dat ze hun songs volproppen. Kid In The Corner bijvoorbeeld drijft bijna volledig op de bas van derde lid Steve Garrington. Alleen Lies  en het tien minuten durende Landslide  zijn de vreemde eenden in de bijt. Hier stapelt Low verschillende laagjes op elkaar, maar dat levert daarom nog geen betere songs op.

Low slaagt er dus in om op zijn elfde album weer lichtjes andere figuren te schaatsen dan op zijn voorgangers zonder zijn stijl te verliezen en weet onze monden weer open te doen vallen bij zoveel moois.

Low speelt op 31 oktober ten dans in de Ancienne Belgique.