Lovebites - Electric Pentagram
JVC Kenwood Victor Entertainment
Vorig jaar was de Japanse all female powermetalformatie Lovebites voor ons de grote ontdekking op Graspop Metal Meeting in Dessel. Nog nooit gehoord hebbende van deze band struinden wij de Red Bull Metal Dome binnen waar deze dames ons bijna letterlijk omver bliezen. Met deze ervaring keken wij reikhalzend uit naar het derde studioalbum 'Electric Pentagram'.
Om even te beginnen met een citaat van de dames uit één van de liedjes: "Make some noise, raise some hell". Het kan niet toepasselijker. Want wat een ongelooflijke bak herrie wordt er op ons losgelaten. Alleen niet geheel in positieve zin. Het eerste nummer Thunder Vengeance geeft nog goede hoop. Het begint met een mooie ambient intro, gevolgd door een donderstorm waarop de drums inhaken. Vooral met een koptelefoon op en volume standje max weet je niet wat je hoort. Geweldig!
Helaas weet Lovebites, op één enkele song verderop na, hierna niet meer te overtuigen. En dat is heel jammer, want de dames hebben zeker meer in de mars. En dat hebben ze al bewezen. Maar 'Electric Pentagram' klinkt een beetje alsof je een goede plaat van DragonForce door de mangel heen haalt en daar een hele slechte plaat van Evanescence aan toevoegt. Elk nummer klinkt nagenoeg hetzelfde. Als wij een goede plaat beluisteren, dan heeft die onze volle aandacht. Maar als wij tijdens het vierde nummer al naar de gsm grijpen en een beetje op social media staren, dan is dat niet echt een goed teken.
Als tijdens het scrollen dan toch een liedje de aandacht weet te trekken, dan is dat in dit geval toch bijzonder. Bij het horen van Dancing With The Devil spitsen wij de oren zich en deemstert de aandacht voor de mobiele telefoon weg. Meer nog: hij gaat even opzij om aandachtiger te luisteren. Frontvrouw Asami laat plotseling een totaal andere kant van zichzelf horen: hoge, lange maar vooral loepzuivere uithalen en het is ook nog eens melodieus. Dat is de Lovebites die . Datwij kennen! Heerlijk! Hier hebben we het gehele album naar uitgekeken en het heeft veel te lang op zich laten wachten.
Want ondertussen zijn we al ruim over de helft en eerlijk gezegd zijn we alle voorgaande nummers alweer compleet vergeten. Dat geldt trouwens ook voor alle liedjes die nog volgen. Het is allemaal dertien in een dozijn. Niet indrukwekkend, niets nieuws en vooral niet iets wat de aandacht vast weet te houden. Gemiste kans. Erg jammer. Maar de albumcover is wel heel gaaf.