Lovataraxx - Sophomore
Cold Transmission
Het Franse duo Lovataraxx zet op de tweede volwaardige langspeler de zoektocht voort naar de ultieme coldwavepopsong. En ook nu weer zoekt het duo uit Lyon daarbij inspiratie bij jarentachtig- en negentig-SF- en horrorfilmsoundtracks om in de diepere en meer sombere regionen te belanden. Vanzelfsprekend overladen met een stevige portie vintage synthesizers en snoeiharde drumcomputerbeats.
Het opzet van deze tien tracks is eenvoudig: zowel de dansvloer aanvallen als fans van retro-new wave-feestjes plezieren. Het aantal “beats per minute” ligt dan ook grotendeels hoger dan bij een doorsnee popwavealbum (of dan bij het meer opgewekt debuut). En toch zijn er ook die typische prikkeltjes die van ‘Sophormore’ ook een luisterplaat maken: vol lekker klevende toetsenmelodietjes en de songs mooi afwisselend door Hélène Triboulet en Julien Hoes ingezongen. Behalve in een mooi man-vrouw-moment Bruxism (Fire) waarin beiden lekker tegen elkaar bitsen, maar ook vocaal mooi blenden met een OMD-achtig, donker galmend timbre. Wat ons betreft trouwens de grootste troefkaart van Lovataraxx.
Toch moeten we toegeven dat we ook enkele mindere noten ontdekken op deze nieuwe plaat. Zo speelt Julien Hoes wel heel erg graag met het klavier, wat soms tot vreemde, atonale en totaal overbodige stukken leidt. Zo schiet Tilda Vaast aan het einde bizar de hoogte in en lijkt hij in het bijna zeven minuten durende Zerrissen zelfs even de progrocktoer op te willen gaan met over elkaar bollende arpeggio’s. Verder blijkt Hélène dan weer niet helemaal zeker van het plots in het Duits gezongen Traumen, waar zowel uitspraak als toonvastheid even aan het wankelen gaan. Dan klinkt het Spaans (!) in het trage, expliciete Marybone wel een stuk meer overtuigend. Nee, zelfs fantastisch. Het zijn euvels die in een iets professionelere setting of mits een goede producer kunnen verholpen worden (maar dan weer afbraak doen aan het DIY-karakter van de band).
In elk geval hebben we toch een mooie, donkere boon voor dit synthwave-duo. De ene keer met lekkere elektrobeats en wippende melodietjes, de andere met stevig technogebonk en neurotisch diepe, bijna roboteske zang. Maar keer op keer goed om spaarzaam verlichte, betonnen ruimtes, gevuld met menselijke vleermuizen en goths, tot waanzin te drijven.