Loud As Giants - Empty Homes

ConSouling Sounds

Als je de namen Justin K. Broadrick en Dirk Serries ziet opduiken, weet je dat je je niet moet verwachten aan doorsnee drieminutenpopsongs. Dat is met Loud As Giants niet anders.

Dat de twee elkaar (terug)vonden is zo gek nog niet. Ze kennen elkaar al lang genoeg, van toen de ene nog als Fear Falls Burning door het muzikale leven ging en in het voorprogramma van de andere, toen als Jesu, speelde. Nu wilden ze de gedeelde liefde voor bepaalde genres uit de eighties op muziek zetten.

Vier tracks van elk rond de tien minuten. Geen enkele stem, geen solo's, geen refreinen en strofes. Sfeer is waar het hier om draait. En de wazige, nachtelijke foto op de cover van het album geeft al een indicatie van wat voor sfeer u mag verwachten. De pandemie, die we net zijn doorgeworsteld, was de ideale voedingsbodem voor de donkere soundscapes, die u aangeboden krijgt.

Het principe is eenvoudig en toch zo efficiënt. Elke song krijgt een ritmiek opgelegd in een (elektronisch) drumpatroon, waarover de twee protagonisten de gitaren breed uitsmeren in een waas van uiteraard eveneens door gitaren gecreëerde ruis. Repetitie is de sleutel, waarmee de songs worden ontsloten. En trance is het resultaat. Je kan dit op eindeloze repeat zetten en het toch niet beu worden.

Soms herken je gitaren effectief als gitaren. Zoals aan het einde van opener Monument, wanneer het instrument even boven de modderige waters uit komt. Maar meestal wordt het snaarinstrument gedrenkt in een overdosis effecten en toch stoort dat niet. Net daar zit hem de kracht van deze plaat. Je wordt erdoor meegesleept zonder echt te kunnen verklaren waarom.

Estranged is donkerder, al is het maar omdat enkel de kickdrum wordt gebruikt, waarover ronkende gitaren de mist van distortie doorklieven. En dan is er nog het ontwrichtende Room 3, waarin de gitaren ongestoord verder ruisen over een lichte lading elektronica tot ze vervagen tot een lichte nevel, die uiteindelijk ook optrekt en enkel de dreunende bastoon overlaat.

“I love isolation, but only when chosen by me”, legt Broadrick uit en het laatste nummer moet dat nog onderstrepen. Er hangt een postpunkerige nevel over deze track, die door de elektronische, stuiterende drums wordt verstoord tot de gitaren het weer overnemen met in de rug nog meer hoppende elektronica. Het maakt van het nummer onze favoriet van vier stukken, die elk een heel eigen karakter hebben.

Het is duidelijk dat in Loud As Giants Serries en Broadrick elkaar aanvullen met een plaat, die op je adem pakt, als resultaat.