Loscil - Clara
Kranky
De Canadees Scott Morgan aka Loscil zit al een tijdje op kruissnelheid. Wat zoveel betekent als één nieuwe release per jaar en een indrukwekkend cv van zo’n veertien platen. Zet de muziek daarvan allemaal samen en je zal verrast zijn hoe weinig echte inhoud je tegenkomt. Loscil is immers grootmeester in minimale sfeerambient, droomtonen en feelgoodharmonieën. En dat is op ‘Clara’ niet anders.
De tien tracks van deze nieuwe plaat kennen hun oorsprong in één enkel muziekstuk van drie minuten, gespeeld door een tweeëntwintig leden tellend orkest in Boedapest. De opname daarvan werd uitgetrokken, vervormd, in verschillende passages en sfeerelementen opgedeeld en opnieuw bewerkt. Om maar aan te geven met hoe weinig bronmateriaal een klankmanipulator als Loscil een volledige plaat met als titel ‘Clara’ – refererend naar de oneindige schakeringen van licht – kan componeren. Elk van de tien titels heeft trouwens ook een andere naam die naar licht verwijst: Lucida, Lumina, Sol, Aura, etc.
Muzikaal graaft dit album weer naar oneindige diepten die je best kan verkennen met een goede hifi-installatie of koptelefoon. Atmosferisch is een understatement. Bedwelmend een feit. De leegtes, die deze artiest keer op keer creëert en presenteert, kennen een stevig volume. Loscil leert immers geen angst te hebben voor het niets, maar het juist te omarmen, ervan te genieten en het zelf verder in te vullen.
Licht kent ook schaduw. Hoge zweeftonen kennen diepe tegennoten. Zonder te moeten grijpen naar beats of storende ritmen dan. Bij wijze van voorsmaak opent het album met Lux, een rijk van cyclisch, langzaam aangestreken drones die telkens zacht uitsterven. En waarbij de Canadees meer en meer manipuleert in de kleur, volheid en verhevenheid van de nagalm. Vergelijk het met golven die omslaan op een verlaten tropisch strand en de zon die in het water schittert. Opvolger Lumina gaat voor diepe pulsen, hoog priemende strijkers en leuke druppelende hobbelnoten en een meer duister Vespera speelt met ruis, doffe noten en een schuifelende ritmiek. Maar misschien nog de meest omvattende, evoluerende bijdrage is Stella, met elf minuten mooi opgroeiend uit het niets, dat weer met zo’n zachte golfomslag als een vloedlijn aanzwelt en met meer en meer hoge tonen van galm en harmonie glorieus opengloeit om in een spel van leuke tokkelnoten over te gaan.
In elk geval heeft Loscil bij deze een mooie en rijke plaat samengesteld van minimale ambient en harmonieën. Soms terecht te bestempelen als “zen- of meditatiemuziek” en goed voor een portie complete relaxatie en overgave. Toegegeven, we hebben iets meer voorliefde voor de releases waarin hij ook met diepe dubs en echo’s goochelt, maar gelukkig krijg je ook hier voldoende variatie en hier en daar een kleine verrassing om niet in te dommelen. Of misschien gewoon net wel. Heerlijk.