Loop - Sonancy

Cooking Vinyl

Samen met de hele wereld hadden we Loop compleet afgeschreven. Met opgedroogde tranen lieten we de drie klasbakken uit eind jaren tachtig tussen de collectie Spacemen 3-, My Bloody Valentine- en Swervedriver-platen staan. Tot Robert ‘The Cure’ Smith anders besloot en de band verplichtte de wapens (lees: gitaren en distortionpedalen) terug op te nemen voor het Meltdown Festival in 2018. En kijk, na wat gekabbel van Robert Hampson en drie nieuwe medemuzikanten, is er na dertig jaar een nieuwe plaat: ‘Sonancy’, Latijn voor lawaai.

Terug van ver weggeweest dus. En terug met veel noise en energie. In de vorm van persistente, mechanische drumpatronen, geleend van Krautrock, overstuurd drie-akkoordengitaarwerk en vervormde zang. Vol psychedelica, noise en shoegaze-elementen. Maar dan de energieke variant van dat laatste, niet de depressieve, zweverige schoen-staar-versie. Verwacht verder anno 2022 een Loop dat minder werkt met een loodzware geluidsmuur en holle echozang die je doet snakken naar groezelige jeugdhuizen met stroboscoop en rookmachine setting. Deze plaat klinkt op één of andere manier “minder gitaar”, meer “mechanisch”. Minder live, meer studio. Een beetje een industrial sound. Zoiets. Wat trouwens helemaal niet slecht is.

In elk geval werkt de formule natuurlijk als een tierelier in deze hoogdagen van post-psychedelische bands. Een ronkende, hardnekkige groove van drie akoorden die tot in het oneindige doorrolt en waarbij een song als Eolian je meezuigt in een verslavende roes. Hoezo, slechts vier minuten? Doe live maar tien! Want de Londenaren houden de songs opvallend gebald en de teksten spaarzaam. Enkel het instrumentale Penumbra II durft ietwat lang uit te waaien en neigt enigszins richting spacerock.

Om extra dynamiek aan ‘Sonancy’ te geven, voorzien Hampson en co trouwens zowel een ronkende, penetrante drone van een kleine twee minuten als tussenmoment (Penumbra I), als een mastodont van dik zes minuten rommelen met percussie, galmzang en zware aanhalen (Isochrone). De depressieve, zware sound van die laatste had trouwens niet op een Killing Joke-plaat misstaan. Enkel de geluidseruptie ontbreekt.

Een nieuwe, meer mechanische band dus. Maar tegelijkertijd ook een heel herkenbare. Met veel power en onderdrukte woede. Wat de fans zonder twijfel zullen omarmen. Want je kan niet ontkennen dat deze plaat een aardig stukje sonische architectuur en psychedelische bouwstenen bevat. Dames en heren, Loop is back!