London Grammar - Truth Is A Beautiful Thing

Sony

“Fair trials, they don't exist my friend”, zingt Hannah Reid in Leave The War With Me. En dat geldt ook voor deze recensie, al was het maar dat woorden tekort schieten om deze plaat te beschrijven. Toch een poging.

Truth Is A Beautiful Thing

Voor ons verscheen heden ten dage het trio London Grammar dat beschuldigd wordt van recidive nadat ze eerder al eens tot het sterrendom werden veroordeeld in 2013 bij het verschijnen van het debuut.

De wapens zijn dezelfde als bij de eerste, crimineel goede plaat waarmee ze platinum stalen in Groot-Brittannië: de glinsterende gitaren van Dan Rothman, de subtiele toetsen en percussie van Dot Major en bovenal de alles wegmaaiende stem van frontvrouw Hannah Reid. De sound mag dan wel wat geëvolueerd zijn ten opzichte van ‘If You Wait’, het betreft hier duidelijk geen copycat. Daarvoor is de signatuur te duidelijk en de band belicht ook alle kanten van de waarheid. Ontkennen zou belachelijk zijn.

De band uit Nottingham liet al vijf duidelijke sporen na vooraleer de uiteindelijke daad te plegen. Het begon allemaal in januari van dit jaar toen Rooting For You uitkwam. De song mag het album openen en daarin legt het drietal meteen alle kaarten op tafel: met de eerste, diep vanuit de keel gezongen zin knijpt Reid meteen je strot dicht en al wat haar kompanen moeten doen, is haar stem wat in de verf zetten met minimale instrumentatie.

Reid is één van de beste popzangeressen van dit moment. Haar stemgeluid klimt en daalt moeiteloos langs meerdere toonladders en ze zingt met een perfecte controle. Ze schakelt in een song van alles verwoestend fel tot breekbaar intiem zonder dat het ook maar één keer geforceerd klinkt. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Florence Welch die altijd voluit lijkt te gaan.

Ook Big Picture was één van de zaken die tot ultieme daad leidde; een song die geduldig opbouwt, startend van Dotmans pianotoetsen en Reids stem tot een dramatische finale. De single werd opgevolgd door wat hier de slot- en titelsong is. Truth Is A Beautiful Thing fungeert hier als samenvatting en troost. “Ook al verwoest de waarheid liefdes en vriendschappen, toch blijft het een te koesteren iets”, is de boodschap. De waarheid is dat ook dit weer een perfecte song is.

Vierde single, Oh Woman, Oh Man verbreedt het muzikale palet van de band. Er sluipt zowaar een groove onder de zanglijnen en de band klonk nooit steviger dan in het refrein van deze song. Het is in songs als deze (en Non Believer) dat je het best hoort hoe de band, hoewel nog altijd herkenbaar, toch ook volwassener klinkt.

Vijfde single, de epische, centrale track Hell To The Liars, laat horen hoe Reid haar stem niet alleen gebruikt als boodschapper van de coherente teksten, maar ook als een instrument. Op een bepaald moment versmelt ze met de violen van het tweeëndertigkoppig symfonisch orkest van Praag. Deze symfonische aanpak past de band als een fluwelen handschoen.

Met vier van de vijf singles in de eerste plaathelft is vooral het tweede deel een ontdekkingsreis. Helaas staan daar ook de enige, mindere songs van de plaat. De beat in Everyone Else overheerst te veel terwijl Bones Of Ribbon enkel opvalt vanwege de fantastische titel en de wat vreemde outro. Gelukkig is er nog Who Am I waarin Rothman mag schitteren en Leave The War With Me waarin diens gitaren mogen duelleren met een droge triphopbeat.

Het moge duidelijk zijn: de vier jaar, waarin London Grammar zich stil hield, waren enkel schijn. De band is overduidelijk schuldig aan het uitbrengen van een album waarop het zichzelf de kans gaf te groeien. Dat belooft voor Pukkelpop. 

11 juni 2017
Marc Alenus